Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα στέλεχος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Η Ελένη Ζαβέρδα – Κίτρου όμως δεν είναι το τυπικό παράδειγμα υπαλλήλου στον πολυσυζητημένο εσχάτως λόγω κρίσης δημόσιο τομέα. Τόλμησε προς στιγμήν να αφήσει τη δουλειά της για να ακολουθήσει το όνειρό της και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη γραφιστική και την κεραμική, είδε την πρώτη της ατομική έκθεση σε Πάτρα και Αθήνα να στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Μίλησε στο FACES by postin.gr με αφορμή την κρίση και τη δημιουργικότητα.

«Δυστυχώς όλων η ζωή έχει αλλάξει, η καθημερινότητα είναι πρωτόγνωρη κι εκτός ελέγχου πολλές φορές. Μακάρι να μην χρειαζόταν να μας απασχολεί, μακάρι να μην το συζητούσαμε καν, όμως οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως έτσι είναι, και η κατάσταση θα πρέπει να πολεμηθεί πριν να είναι πολύ αργά.

Όμως πες μου εσύ πότε οι γυναίκες άφησαν τις καταστάσεις να ορίσουν τις ζωές τους; Πότε στ’αλήθεια φοβήθηκαν;

Αν κοιτάξεις πίσω, στις μανάδες, στις γιαγιάδες μας και στις γυναίκες πριν από αυτές, πες μου, τι βλέπεις; Βλέπεις γυναίκες που μια ζωή, κάτω από δύσκολες συνθήκες, πάσχιζαν να βρουν λύσεις, που υπέμεναν κι ας υπέφεραν, γυναίκες που έστελναν παιδιά και άντρες στον πόλεμο κι όλο να προσπαθούν το ένα που είχαν να το μοιράσουν στα πέντε, γυναίκες που θάβανε ότι είχε απομείνει…

Κι αυτές εκεί, χωρίς άλλη επιλογή παρά να κοιτούν μπροστά και να μηχανεύονται διεξόδους και να ψάχνουν να βρουν την άκρη. Και άκρη έβρισκαν! Λες να τους άρεσε; Λες να το άντεχαν πάντα; Όσο κι αν κατά καιρούς στηρίζονταν στους άντρες, ήξεραν πάντα πως χωρίς αυτές δεν στέριωνε τίποτα. Αν κατέρρεαν αυτές θα κατέρρεαν τα πάντα. Κι έτσι συνέχιζαν, μοναχικά πολλές φορές δε λέω, όμως για σκέψου, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, σαν εγγόνια, σαν παιδιά τους, σαν άντρες και γυναίκες.

Αν με ρωτάς δεν είναι δυνατόν εμείς να κάνουμε πίσω τώρα. Πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες και ανατρεπτικοί παράγοντες όμως πάντα θα υπάρχει και αυτή η δύναμη που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να ζήσει να δημιουργήσει και να ονειρευτεί. Δεν είναι δυνατόν να το παραβλέψουμε αυτό, αλλιώς, κατά την γνώμη μου, η ζωή δεν βγαίνει. Και είναι άδικο να καταδικάζουμε τους εαυτούς μας μη λατρεύοντας το μεγαλείο της ίδιας της ζωής» ΠΗΓΗ