Μπορεί η απόφαση του Πατριάρχη να αποτελέσει ευκαιρία για μια νέα σελίδα για την Αρχιεπισκοπή και την Εκκλησία;
Απόφαση Πατριάρχη, μια μεγάλη ευκαιρία–γίνεται χαμός στην Αμερική;;!
Του Α.Η Διαμαντάρη
Η ηγετική απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη, να ακυρώσει την εκλογή του κ. Σεβαστιανού ως Μητροπολίτη Σικάγου, εισάγει πιθανώς μια νέα εποχή στην εκκλησιαστική μας ζωή στην Αμερική.
Την εποχή της άσκησης της εξουσίας του Πατριαρχείου, του άμεσου παρεμβατισμού του, σε θέματα που μέχρι τώρα απέφευγε να ανακατευθεί.
Το γεγονός αυτό, μαζί με τις άλλες παρενέργειες που προκαλεί, δημιουργεί κι ένα προηγούμενο βάσει του οποίου το Πατριαρχείο θα καλείται να ενεργεί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στο μέλλον.
Είναι ενοχλητική, από την μια μεριά, η ανατροπή της απόφασης της επιλογής του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου, ο οποίος μάλλον απερίσκεπτα παρέσυρε τους Μητροπολίτες σε μια απόφαση επιβολής της υποψηφιότητας του κ. Σεβαστιανού, μια επιλογή που πραγματικά κατέπληξε.
Ποιος στ’ αλήθεια περίμενε ότι… ο Σεβαστιανός θα επιλεγόταν για Μητροπολίτης;
Εκεί που συμφωνώ πλήρως με τον Πατριάρχη είναι ότι το κακό με τους Μητροπολίτες -και άλλους κληρικούς- παράγινε. Κι αφού δεν το αντιμετωπίζουν οι δικοί μας από εδώ, κάποιος πρέπει να το κάνει. Και ποιος άλλος από την ανώτατη αρχή;
Η οικτρή πραγματικότητα είναι ότι, με λίγες εξαιρέσεις -π.χ. ο Ευάγγελος της Νέας Ιερσέης- οι περισσότεροι Μητροπολίτες είναι κάτω του μετρίου.
Και το κακό αυτό, δυστυχώς, δεν ξεκίνησε τώρα.
Ξεκίνησε πριν αρκετές δεκαετίες. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Αν λοιπόν το δει κανείς από αυτή την οπτική γωνία -που την θεωρώ και ως την πιο ουσιαστική- η παρέμβαση του Πατριάρχη προστάτευσε την εδώ Εκκλησία μας από μια ακόμα κακή επιλογή Μητροπολίτη.
Ο κατήφορος κάπου πρέπει να σταματήσει.
Προφανώς ο κ. Δημήτριος τα γνώριζε αυτά.
Αρα, λοιπόν, το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί επέμενε στον Σεβαστιανό;
Πιθανόν να πίστευε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος από τον κατάλογο εκείνων που κατέχουν τα τυπικά προσόντα.
Και πιθανώς να ήθελε κάτι να πει στο Φανάρι ή ακόμα και σε εδώ υποστηρικτές του.
Αν αυτός ήταν ο πραγματικός σκοπός του, τότε υπερεκτίμησε κατά πολύ τις δυνάμεις του.
Παραμένει, μετά από 18 χρόνια στη θέση του, «ο κατά τύχη» Αρχιεπίσκοπος, χωρίς κάποιο αξιόλογο έργο στο ενεργητικό του, πέρα από την γαλήνη που αποκατάστησε στα πρώτα χρόνια της αρχιεπισκοπίας του.
Η απόφαση λοιπόν του Πατριάρχη αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για να γίνει μια καινούργια αρχή.
Να μπει ένα τέλος στον κατήφορο. Να δούμε τα πράγματα που έχουν σχέση με την Εκκλησία μας από την αρχή.
Τα φαινόμενα π.χ. Πασσιά δεν ήταν τυχαία. Αποτελούν προϊόν της παρακμής της εκκλησιαστικής μας ζωής.
Το νοικοκύρεμα της Αρχιεπισκοπής, αν γίνει, θα προσελκύσει και καλύτερο σώμα κληρικών, όλων των βαθμίδων στην Εκκλησία μας.
Οι οικονομικές τους απολαβές είναι εξαιρετικές. Η αφοσίωση του κόσμου συγκινητική.
Αρκεί να εμπνεύσουν νέους ανθρώπους, να δουν την Εκκλησία γι’ αυτό που είναι, μια ιερή αποστολή.
Υπό αυτό το πνεύμα, η απόφαση του κ. Βαρθολομαίου μπορεί να αποτελεί την αρχή για μια Αρχιεπισκοπή, για μια άλλη Εκκλησία και για μια άλλη σχέση Ομογένειας- Πατριαρχείου.
