Πέταξε η ψυχή της «Απόδημης Κομπανίας», το παλικάρι με τη μικρασιάτικη καταγωγή βαθιά ριζωμένη μέσα του, αφήνοντας ανεξίτηλη τη σφραγίδα του, πατημασιές-αχνάρια για όσους ευτυχήσαμε να τον γνωρίσουμε.
Γενναίος και ευγενής, καθ’ όλα άξιος του ονόματος που έφερε, Άνθρωπος με Α κεφαλαίο, σεμνός και ταπεινός, στοχαστικός και ακούραστος εργάτης της τέχνης, οραματιστής και κήρυκας ενός νέου, ωραίου κόσμου, όπου η συμπαντική αρμονία θα κυριαρχούσε στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο εγγονός του ορεσίβιου σκληροτράχηλου Κύπριου, μετανάστη στους Αντίποδες από τις αρχές του περασμένου αιώνα, ο γιος του θαυμαστού Κώστα Κοσμά, κατακτούσε μια-μια τις αλλεπάλληλες κορφές της αρετής με σταθερό βήμα και αλάνθαστο προσανατολισμό, καταλήγοντας –ωσάν νομοτελειακά να έκλεινε τον κύκλο του– στην προγονική γη.
Μπολιασμένος από τον πατέρα του με την απέραντη αγάπη, τον έρωτα για την κουλτούρα των προγόνων του, ταξίδεψε σταθερά για την Ιθάκη του, ακολουθώντας και πάλι τα χνάρια του από τη μητέρα του, συμπατριώτισσα του Καβάφη που προφητικά και σοφά προέτρεπε να απολαμβάνουμε το ταξίδι σε όλες του τις εκφάνσεις.
Με την ψυχή του ώς το μεδούλι δεμένη με την Ελλάδα, πάσχιζε να κρατηθεί εκεί με την Εύη, τη Φοίβη και τη Δάφνη –τη σύζυγο και τις κορούλες του– έστω και κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που ταλανίζουν σήμερα την πατρίδα μας και ετοιμαζόταν για μια ακόμα εξόρμηση στους Αντίποδες με τους συντρόφους του σε δυο μήνες, για να μας μεταλάβουν ακόμα μια φορά με τα νάματα της φυλής μας, για να ιερουργήσει ακόμη μια φορά στον ναό της Μουσικής.
Οποία υπερηφάνεια για τους γονείς, τη γυναίκα, τα παιδιά, την αδελφή του…
Αλίμονο όμως! Το νήμα της ζωής του ανεπανάληπτου φίλου μας κόπηκε απρόσμενα κατά τη διάρκεια ενός άλλου αγώνα, σωματικής ευρωστίας και ψυχικής χαλύβδωσης. Κι εγώ δεν θα ευτυχήσω να ξυπνήσω ξανά με τους μαγευτικούς γλυκούς ήχους του βιολιού ή του μπαγλαμά του, χαράματα στην κουζίνα του προσφυγικού μου κοντά στη θάλασσα της γενέτειράς του Μελβούρνης, κι ούτε θα περπατήσουμε ξανά μαζί στην παραλία φιλοσοφώντας ώρες ατέλειωτες…
Οποία οδύνη για τους οικείους, τους συνεργάτες, τους φίλους…
Ο λατρευτός σε όλους Έκτορας κοιμήθηκε το ύπνο του δικαίου πρόωρα μεν, αλλά πλήρης! Αγνός σαν μωρό και αυθεντικός, θα συνεχίσει να συντροφεύει τις αναμνήσεις μας και να μας καθοδηγεί με το ήθος του, βαθιά θλιμμένους που τον χάσαμε, ευτυχείς που τον συναντήσαμε.
