γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης, Huffpost.gr
Η τρομοκρατία δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, υπάρχουν καταγραφές της από τις αρχές της ιστορίας και μπορεί εύκολα κανείς να τις αναζητήσει.
Άλλοτε εμφανίζεται για λόγους τακτικής κι άλλοτε στρατηγικής, σχεδόν πάντα όμως χαρακτηρίζεται είτε ως ιερό καθήκον είτε ως έγκλημα, εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία από την οποία κανείς το εξετάζει, το βιώνει και το αντιλαμβάνεται. Αυτό όμως που με σιγουριά μπορούμε να υποστηρίξουμε είναι πως πρόκειται κυρίως για μια μορφή σύγκρουσης αντιλήψεων που εμφανίζεται κι ενεργεί σχεδόν πάντα στιγμιαία και με μεγάλη ισχύ, με στόχο τον εντυπωσιασμό αλλά και τον εκφοβισμό κυρίως των απλών πολιτών, χωρίς να υπολογίζονται οι παράπλευρες απώλειες και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ή υλικές αξίες και περιουσίες. Χαρακτηριστικό της γνώρισμα δηλαδή είναι πως το αποτέλεσμα μιας πράξης τρομοκρατίας επηρεάζει πέρα από το θύμα ή τα θύματά της και τον υπόλοιπο πληθυσμό μιας περιοχής, μιας χώρας ή και του κόσμου ολόκληρου.
Αυτό που η τρομοκρατία επιδιώκει είναι τη διασπορά του φόβου. Ο φόβος με τη σειρά του μετατρέπεται σχεδόν αυτόματα σε μια σειρά άλλων πραγμάτων, κυρίως όμως σε μίσος, μισαλλοδοξία, ρατσισμό αλλά και απομόνωση του ατόμου και των κοινωνιών, σε μια προσπάθεια περιχαράκωσης των κεκτημένων, της ακεραιότητας (ατομικής, συλλογικής κλπ.) και της ασφάλειας. Αυτό με τη σειρά του, οδηγεί σε πολιτικές αποφάσεις που ολοένα και περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες στο όνομα της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής ασφάλειας, κάτι το οποίο τελικά ενέχει τον κίνδυνο τα μέτρα αυτά να αποδειχτούν πως είναι εις βάρος των ίδιων των πολιτών που υπήρξαν τα θύματα αυτών των πράξεων βίας!
Αναζητώντας κανείς τις πηγές αλλά και τις αιτίες που οδηγούν ορισμένους ανθρώπους αλλά και ολόκληρες οργανώσεις σε τοπικό ή και παγκόσμιο επίπεδο, να υιοθετούν τη βία ως έκφραση των διάφορων μορφών που η τρομοκρατία μπορεί να πάρει, θα οδηγηθεί μπροστά σε ένα ευρύ φάσμα προφάσεων, διότι μόνο ως προφάσεις μπορεί κάθε άνθρωπος με νοημοσύνη να τις χαρακτηρίσει, αλλά και συμφερόντων. Πολιτικά συμφέροντα, θρησκευτικά συμφέροντα, γεωστρατηγικά συμφέροντα, οικονομικά συμφέροντα, συμφέροντα που αφορούν σε πηγές ενέργειας κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό! Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η λαγνεία για την καταστροφή και ο φανατισμός των εκτελεστικών οργάνων, που όχι μόνο βάζει παρωπίδες, αλλά τυφλώνει εντελώς. Στο φόντο δηλαδή κυριαρχεί η αμάθεια και η τυφλή υποταγή σε δόγματα, όποια κι αν είναι αυτά.
Οι συνέπειες από τις τρομοκρατικές ενέργειες είναι πολλές και μεγάλες, συνήθως όμως είναι καλά κρυμμένες πίσω από το φάσμα της προστασίας του πολίτη. Έρχονται σιγά σιγά, επηρεάζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο, σε όλες της μορφές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, ενίοτε δε φτάνουν ακόμα και σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων, αφού η υποψία ακόμα και για τον γείτονα φωλιάζει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
Δεν είναι μόνο δηλαδή οι πολιτικοί και η πολιτική που φροντίζει να «μεταφράζει» το μήνυμα αυτών των πράξεων τελικά σε στέρηση των ελευθεριών και των δυνατοτήτων των πολιτών, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες που μεγαλώνει μέσα τους ο σπόρος του φόβου. Θα μπορούσε κανείς επιχειρηματολογώντας να θεωρήσει πως η τρομοκρατία είναι κάτι πολύ μεγάλο και πολυσύνθετο για να μπορέσει γρήγορα κι αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί. Όμως, δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστούμε πως τούτο το πρόβλημα μπορεί να βρει τη λύση του και να εκκινηθεί η αντιμετώπισή του από κάτι θεμελιώδες σε κάθε κοινωνία, την Παιδεία. Με την αληθινή Παιδεία που διδάσκει το σεβασμό και όχι την επιβολή, την ελεύθερη βούληση και όχι την καταπίεση, τη δημιουργία και όχι την καταστροφή, την αγάπη για το συνάνθρωπο και όχι το μίσος, αυτά τα φαινόμενα είναι μοιραίο να εξαφανιστούν από μόνα τους χωρίς άλλη παρέμβαση από οποιονδήποτε θεσμό.
Άλλωστε τα αισθήματα δε μπορούν να επιβληθούν στους ανθρώπους δια νόμου ούτε μπορεί η πολιτική να επέμβει στο θυμικό των πολιτών. Το σπουδαιότερο όπλο στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας είναι η Παιδεία. Είναι όμως αυτό άραγε, και δεν είναι καθόλου ρητορικό τούτο το ερώτημα, βούληση των κέντρων που λαμβάνουν τις αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο;
