Αποκαλύπτει η Ιουστίνη Φραγκούλη
Μια και ήρθε στην επικαιρότητα η αγένεια και η απρέπεια του Αλέξη Τσίπρα στον Γερμανό δημοσιογράφο, ήρθε η ώρα να αφηγηθώ την δική μου περιπέτεια με τον Αλέξις, ένα παιδί που έχει ακόμη το μπιμπερό στο στόμα, ανίκανο να απογαλακτισθεί από τα συντροφάκια του πάλαι ποτέ Ρήγα Φεραίου, Συνασπισμού, ΚΚΕ εσωτερικού και άλλων ιών της αριστερής παθογένειας…
(Και μιλάω για αριστερή παθογένεια εγώ που κάποτε ανήκα σ’ αυτήν ως επίσημο εγγεγραμμένο μέλος, επομένως δικαιούμαι δια να ομιλώ.)
Ολα, λοιπόν, ξεκίνησαν ένα μεσημέρι αρχές του Ιούνη. Συνάντησα ένα φίλο-εξαιρετικό κύριο και υψηλό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ- τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα. Εκεί έπεσε η πρόταση να κάνω μια συνέντευξη στον Αλέξις για την HuffPost.Ο φίλος μου που γνωρίζει το κύρος και το αναγνωστικό εύρος της εφημερίδας ενθουσιάστηκε.
Το αίτημα δεν πέρασε από τους γνωστούς μηχανισμούς της στρουχτούρας της νομεγκλατούρας γι αυτό ήταν εξ υπαρχής καμμένο. Το έπιασα στον αέρα , όταν ο φίλος μου προσπάθησε να με συνδέσει με το γραφείο του Αλέξις μέσω γραμματειακής υποστήριξης.
Οι μέρες κυλούσαν, εγώ θα αναχωρούσα οσονούπω για το Μόντρεαλ… Κανένα μήνυμα , κανένα τηλεφώνημα από τη γραμματίτσα του Αλέξις. Η οποία περί την Πέμπτη αποφάσισε να μου τηλεφωνήσει και να με απειλήσει ότι ο Αλέξις ήταν απασχολημένος, τόσο απασχολημένος, με γρίππη, κρύωμα, ταξιδάκια στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσε, δεν γινόταν, ήταν αδύνατον να τον εντοπίσει, να του μιλήσει.
Της εξήγησα της μαμαζελίτσας ότι η συνέντευξη ήταν γραπτή και μόνο μια φωτό χρειαζόμουν για την ταυτοποίηση της συνέντευξης (πως δηλαδή δεν ήταν της κοιλιάς μου!). Η μαμαζελίτσα ωρυόταν ότι ο Αλέξις είναι τόσο μπίζι μα τόσο μπίζι…Κι ότι ο Αλέξις αρνήθηκε να δώσει συνέντευξη στο CNN, στη HuffPost θα έδινε;
Στο μεταξύ, είχα στείλει το λιτό, λακωνικό ερωτηματολόγιό μου μέσω μέιλ στο γραφείο του Αλέξις. Η μαμαζελίτσα δεν απάντησε πάλι. Τελικά, τηλεφώνησε την Παρασκευή στο φίλο μου και του είπε ότι μπορούσα να περάσω από τα γραφεία του Συνασπισμού/ ΣΥΡΙΖΑ για εκείνη την περίφημη φωτογραφία.
Πήγαμε λοιπόν στα λερά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Δώσαμε ονοματάκια και σκοπό επίσκεψης στην είσοδο του βρωμικου κτιρίου. Ανεβήκαμε στον ‘υψιστο όροφο όπου βρίσκεται το γραφείο του προέδρου Αλέξις. Πιάτα με αποφάγια έξω από το γραφείο, όπου ειχαν συνωστισθεί διάφοροι κολλητοί , γραμματίτσες και περισπούδαστοι τύποι της ιώδους αριστεράς.
Περιμέναμε πότε θα βγεί ο Αλέξις πίσω απο τις λέξεις να του τραβήξουμε μια φωτογραφία . Μία ώρα πέρασε, ήρθε μια γραμματίτσα και μας πρόσφερε λεμονάδα (όχι την κακή κόκα κόλα του καπιταλισμού). Υστερα, πέρασε κι άλλη κι άλλη ώρα και ήρθε ο φίλος μου να μου ζητήσει ταπεινά συγγνώμη γιατί ο πρόεδρος Αλέξις δεν μπορούσε να φωτογραφηθεί, ένιωθε χάλια, αχτένιστος, φορούσε ένα απλό μακό, δεν ήταν προετοιμασμένος να συναντήσει μια δημοσιογράφο από την καπιταλιστική Βόρεια Αμερική (την οποία μόλις είχε επισκεφθεί εν χορδαίς και οργάνοις).
Αναχώρησα για το σπίτι μου, αφού πέρασα να αγοράσω ένα μικρό κατιτίς για τον γιό μου από την όμορφη Αθηνα. Και είπα, πόσο μπεμπε λαλα είναι αυτό το τυπάκι, που βρίσκεται μάλιστα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και απέσυρα τις ερωτήσεις μου και το αίτημα για συνέντευξη γαυτοστιγμεί και παραχρήμα με μέιλ, γιατί με μπεμπέδες δεν έχω κάτι να πώ.
Συνέλληνες σοβαρευτείτε, επιτέλους. Αν είστε κομμουνιστές ψηφίστε ΚΚΕ. Ο Αλέξις είναι ακόμη στα σπάργανα και τον κουνάνε στην κούνια του κάτι γελοίοι τυπάδες και τύπισσες από ένα παρεάκι-αχταρμά!
