Aυτοί που μας χρεοκόπησαν δεν μπορούν να μας επαναφέρουν

Του Κώστα Στούπα

Η Ελλάδα μετά από 6 χρόνια ύφεσης στο τρίτο τρίμηνο του 2014 παρουσίασε θετική μεταβολή του ΑΕΠ.

Η ανεργία παρουσιάζει ελαφρά μείωση, ας είναι καλά η επανεκκίνηση των έργων υποδομής και τα ΕΣΠΑ που μοιράζουν οι ευρωπαίοι εν είδει ταμείου ανεργίας. Οι δείκτες που θα προδιαγράψουν το τέλος των συνθηκών χρεοκοπίας για την Ελλάδα είναι οι εξαγωγές και η βιομηχανική παραγωγή, όχι η άνοδος του ΑΕΠ με άνοδο των εισαγωγών…

Παρά τις θετικές μεταβολές λοιπόν η κυβέρνηση διανύει τη χειρότερη συγκυρία της θητείας της. Δύσκολα πλέον φαίνεται πως μπορεί να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές.

Η ματαίωση της ένταξης του ΕΝΦΙΑ στη ρύθμιση των 100 δόσεων αποτελεί άλλη μια ένδειξη της προχειρότητας των αποφάσεων αυτών που μας κυβερνούν. Δεν απουσιάζει απλώς εθνικό σχέδιο και στρατηγική εξόδου από τις συνθήκες που μας έφεραν σε κατάσταση χρεοκοπίας, αλλά και οι τακτικές ψηφοθηρικές κινήσεις μοιάζουν να εκπορεύονται από θίασο ερασιτεχνών που έχει πανικοβληθεί στη προοπτική να απολέσει την «κουτάλα» της εξουσίας και όχι την πιθανότητα να προκύψει μια δημοσιονομική και ασφαλιστική κατάρρευση που θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ανάλογα (ή και χειρότερα λόγω ιδεολογικής αγκύλωσης) «τυφλή» είναι και η αξιωματική αντιπολίτευση, τα στελέχη της οποίας εκστασιασμένα από την προοπτική να αρπάξουν την «κουτάλα» στα δικά τους χέρια αδυνατούν να δουν την άδεια χύτρα και τις συνέπειες που ενδέχεται να προκύψουν για τον «προφήτη» που υποσχέθηκε να ταΐσει πέντε χιλιάδες με τρία ψάρια και τρία καρβέλια…

Η κυβέρνηση αναζητεί διλλήματα μέσω των οποίων να θέσει το ζήτηση της εκλογής προέδρου με ευνοϊκούς γι’ αυτήν όρους…

Το ερώτημα είναι αν έχει νόημα να κυβερνά με τον τρόπο που κυβερνά, αντιγράφοντας δηλαδή σε δημαγωγία και λαϊκισμό μια αντιπολίτευση που πορεύεται με τη πυξίδα του ’81…

Οι φαντασιώσεις πως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει μέσω της Ελλάδας, τον αδύναμο κρίκο της κατάρρευσης της Ευρώπης των μονοπωλίων και τη ανάδυσης μιας μετασοβιετικής κοινοπολιτείας με ανθρώπινο πρόσωπο και ευημερία μοιάζουν με αποκυήματα αγαθών ή μεθοδεύσεις χειραγώγησης πονηρών.

Σε μια πολιορκημένη από πληθυσμούς που θέλουν να μεταναστεύουν σ’ αυτήν Ευρώπη, η οποία φθίνει δημογραφικά, η πιθανότερη στροφή αν υποχωρήσει η κρατούσα τάξη πραγμάτων είναι η στροφή στην άκρα δεξιά και τη ξενοφοβία.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του συστήματος που χρεοκόπησε την χώρα για χάρη μια κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής ολιγαρχίας με τη συναίνεση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού έναντι πελατειακών ανταλλαγμάτων όπως αργομισθίες, πρόωρες συντάξεις και μερίδιο στη γενικευμένη διαφθορά.

Κατά συνέπεια αυτοί που μας χρεοκόπησαν δεν μπορούν να μας επαναφέρουν γιατί είναι δέσμιοι των ίδιων κοινωνικών στρωμάτων που επιβιώνουν χάρη των συνθηκών που οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Το μοντέλο αυτό δεν είναι βιώσιμο πλέον γιατί καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει και η μοναδική του στήριξη είναι η αλληλεγγύη των ευρωπαίων φορολογουμένων η οποία ούτε χωρίς δίδεται όταν για πάντα θα υπάρχει.

Υπάρχουν σποραδικά σημάδια ωρίμανσης της κοινωνίας αλλά αυτά ακόμη δεν έχουν βρει ουσιαστική έκφραση στην πολιτική σκηνή της χώρας.