Η (προσωπική) ήττα του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Ο Τσακαλώτος διέψευδε ο “αξιωματούχος” επιβεβαιώνει
Γράφει ο Βαγγέλης Δεληπέτρος
Μετά τον κάβο δεν υπάρχει λιμάνι αλλά νέο μνημόνιο 4,2 δισ. όπως επιβεβαίωσε “ανώτατος κυβερνητικός παράγοντας” βγάζοντας οφ σάιντ τον υπουργό Οικονομικών που δεν το… έβλεπε.
Πριν από μόλις είκοσι ημέρες ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διαβεβαίωνε την Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, και δια των ΜΜΕ όλους μας, ότι «Δεν είναι καθόλου προφανές ότι το ΔΝΤ επιθυμεί και άλλο πρόγραμμα πλέον του υφιστάμενου».
Ο υπουργός, που ως επικεφαλής των διαπραγματεύσεων οφείλει να είναι το στέλεχος που έχει την κατά το δυνατόν καλύτερη εικόνα, τόσο γενικώς όσο και ειδικώς για τη στάση κάθε “θεσμού” χωριστά, είχε μάλιστα συμπληρώσει ότι από τις συζητήσεις που είχε ο ίδιος με το ΔΝΤ “δεν προκύπτει κάτι τέτοιο”.
Χτες όμως, τρεις εβδομάδες μετά από τις δηλώσεις Τσακαλώτου και τρία 24ωρα πριν από το Εurogroup, “ανώτατος κυβερνητικός παράγοντας”, ο οποίος μάλιστα “έχει άριστη γνώση της διαπραγμάτευσης”, μας ενημέρωσε ότι το ΔΝΤ ζητάει πρόσθετα μέτρα ύψους τουλάχιστον 4,2 δισ., δηλαδή ένα 4ο Μνημόνιο που θα αυξήσει δυσβάκτατα τους φόρους και θα μειώσει και άλλο τις συντάξεις.
Εύλογη λοιπόν η πρώτη απορία: Αν έχει δίκιο ο “κορυφαίος αξιωματούχος”, που μάλλον έχει γιατί αυτή ακριβώς είναι η διαχρονική “συνταγή” του ΔΝΤ και ποτέ κανείς δεν υπαινίχθη ότι μπορεί να αλλάξει, γιατί δεν το πήρε πρέφα ο Τσακαλώτος;
Διότι, εάν είχε αντιληφτεί εγκαίρως τη φορά των πραγμάτων και ήθελε πραγματικά να αντιμετωπίσει το επερχόμενο μνημόνιο, το οποίο, σύμφωνα με όσα λένε στο παραπέντε οι κυβερνητικές πηγές, “καμιά κυβέρνηση, ούτε καν οικουμενική, δεν μπορεί να αντέξει”, θα έπρεπε να είχε ανοίξει τη συζήτηση καλώντας τους πάντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Βέβαια, αυτό θα σήμαινε ότι θα τις αναλάμβανε πρώτα από όλους ο ίδιος. Και τότε, εκτός από την αναμενόμενη και δικαιολογημένη κριτική για το τι βιολί βάραγε όλους αυτούς τους μήνες, θα έπρεπε να παρουσιάσει και κάποιο εναλλακτικό σχέδιο. Ο υπουργός Οικονομικών όμως έχει ενστερνιστεί τόσο πολύ την… ΤΙΝΑ των δανειστών, που αδυνατεί να σκεφτεί οποιαδήποτε εναλλακτική λύση.
Οπότε, αφού “διαπραγματεύτηκε” επί έξι μήνες με το παραδοσιακό “βλέποντας και κάνοντας”, κολυμπάει πλέον στα αχαρτογράφητα νερά των (κυβερνητικών) διαρροών, που πότε ερωτοτροπούν με την προκήρυξη εκλογών και πότε αναζητούν “συνιδιοκτήτες” στα μέτρα που θα πέσουν στο κεφάλι μας.
Και εδώ προκύπτει η δεύτερη απορία: Είναι δυνατόν να υπάρχει άλλος στην κυβέρνηση που να έχει καλύτερη “γνώση των διαπραγματεύσεων” από τον Τσακαλώτο; Μπορεί δηλαδή οποιοσδήποτε άλλος υπουργός, που συμμετείχε σε ορισμένες και όχι σε όλες τις συζητήσεις, να έχει “άριστη εικόνα” και ο… αρχιδιαπραγματευτής να έχει “μέτρια” ή “κακή” και για αυτό δεν πήρε χαμπάρι πού το πήγαινε τόσο καιρό το ΔΝΤ;
Επειδή προφανώς η απάντηση είναι νέτα σκέτα “όχι”, οι απορίες πληθαίνουν και τα πράγματα γίνονται χειρότερα! Γιατί, τότε, ο “κυβερνητικός αξιωματούχος” που ξορκίζει καθυστερημένα το μνημόνιο που βάζει στο τραπέζι το ΔΝΤ και ο υπουργός Οικονομικών που καθησύχασε τους πάντες λέγοντας κατηγορηματικά ότι το ΔΝΤ δεν θέλει άλλο πρόγραμμα, εμφανίζονται να ανήκουν σε διαφορετικά “πολιτικά κέντρα”, που έχουν άλλη ενημέρωση, κάνουν διαφορετικές εκτιμήσεις και προωθούν διαφορετικές τακτικές.
Εκτός πια και αν ο “ανώτατος κυβερνητικός παράγοντας” με την “άριστη γνώση της διαπραγμάτευσης” και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, οπότε η κυβερνητική τακτική καταλήγει να είναι του τύπου, πιάσε το αυγό και κούρευτο.
Κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ή μάλλον κωμικές για τον επώνυμο Τσακαλώτο και τον ανώνυμο “παράγοντα”, και τραγικές για όλους εμάς που θα τις πληρώσουμε.
