Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις για το ποιο γεγονός μπορεί να συνιστά μία εθνική επέτειο, όπως και πολλές συγκυρίες που φωτίζουν ή σκιάζουν ορισμένους σταθμούς της Ιστορίας. Η 36η επέτειος της υπογραφής της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ, πριν από 36 χρόνια, στο Ζάππειο, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι ένα από τα γεγονότα της πρόσφατης Ιστορίας μας, που σήμερα αναβαπτίζεται υπό το βάρος της τρέχουσας συγκυρίας και αποκτά από μια μερίδα της κοινωνίας ιερό φωτοστέφανο. Ανήκω σε αυτούς. Του Νίκου Βατόπουλου – Η Καθημερινή
Και η επέτειος αυτή κερδίζει σήμερα νέους υποστηρικτές, τουλάχιστον ανάμεσα σε εκείνους που αντιλαμβάνονται τον διεθνή γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό χάρτη με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την καθημερινότητα των πολιτών και το μέλλον μιας κοινωνίας. Και οι νέοι υποστηρικτές καλούνται να υπερασπιστούν την ανανεωμένη αγάπη για εκείνη την υπογραφή του 1979, αντικρούοντας τα συνήθη στερεότυπα που αγαπούν οι Ελληνες. Για τον Καραμανλή, για το προσωπικό του κύρος στη διεθνή πολιτική σκηνή, για την τότε αξιωματική αντιπολίτευση που ήταν κάθετα εναντίον της ΕΟΚ, για το πώς εξελίχτηκε έκτοτε η Ευρώπη, για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Και αυτή η επέτειος, που αναρτήθηκε χιλιάδες φορές χθες στα κοινωνικά δίκτυα, προκαλώντας συμμαχίες και συγκρούσεις (ακόμη και για τα επιμέρους και όχι για την ουσία, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες), προκάλεσε σκέψεις και συνειρμούς για το τότε και το τώρα. Ακόμη και ο πιο κυνικός ή αδιάφορος παρατηρητής δεν μπορεί να θέσει τον εαυτό του έξω από το κάδρο στο οποίο έχει αναρτηθεί το ερώτημα: πού θα ήμασταν αν δεν είχε γίνει εκείνη την εποχή η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή; Αυτό και μόνο το ερώτημα που μας δείχνει το δάσος και όχι το δέντρο, τις βασικές επιλογές για το μέλλον της κοινωνίας και όχι τα καλά ή ατυχή της ενδιάμεσης πορείας, αρκεί για να δούμε και το σήμερα μέσα από μια ιστορική προοπτική. Η σύγκριση είναι συνθλιπτική. Και επαναφέρει το ζήτημα στις διαστάσεις του ρεαλισμού και της πολιτικής ευφυΐας. Και τα δύο λείπουν πολύ. Και η έλλειψη αυτή είναι δραματική.
Πηγή: Η Καθημερινή – Νίκος Βατόπουλος
