στη μεταπολεμική Ελλάδα
Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού
Για να καταλάβει κάποιος τι συνέβη στη μεταπολεμική Ελλάδα, θα πρέπει να γνωρίζει και να μπορεί να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις. Η Ελλάδα δεν ήταν αποκομμένη από τον κόσμο. Ήταν ένα κομμάτι στο «παζλ» του κόσμου. Προπολεμικά ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με το αγγλικό «άρμα». Σε μια εποχή, που κυρίαρχος στον κόσμο ήταν ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, η Ελλάδα ήταν ένα από τα επιφανή θύματά του. Ένα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, το οποίο ελεγχόταν απόλυτα από τους Βρετανούς. Ένα «πετράδι» από τα πολλά, τα οποία διέθετε το βρετανικό «στέμμα» σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το «στέμμα», το οποίο επέβαλε την PAX BRITANNICA σ’ αυτόν τον κόσμο. [διάβασε το Α μέρος]
Αυτή η Βρετανική Τάξη Πραγμάτων, για να κατορθώσει να λειτουργεί, χωρίς να προκαλεί έντονα τα κράτη και τους λαούς τους, είχε βρει το δικό της «παραμύθι» και είχε τους δικούς της «δράκους». Η Βρετανική Τάξη Πραγμάτων είχε ως «θεό» της το κεφάλαιο και σαν κακό «δράκο» τον κομμουνισμό. Οι κορυφαίοι αποικιοκράτες —και άρα κεφαλαιοκράτες που γνώρισε ο Πλανήτης— ανέλαβαν να προστατεύσουν αυτό το κεφάλαιο από τους εχθρούς του. Θεματοφύλακες και «ιερείς» αυτού του «θεού» ήταν τα βασιλικά καθεστώτα όλου του Πλανήτη.
Η Βρετανία ήταν ο προστάτης όλων των βασιλικών θρόνων παγκοσμίως. Ο βασιλιάς της ήταν ο «αρχιερέας» αυτής της Τάξης. Εχθρός αυτών των «θεοσεβούμενων» θρόνων —και άρα και των λαών— ήταν οι «μοχθηροί» και άθεοι προλετάριοι. Αυτοί, οι οποίοι δεν σέβονταν τους ελέω Θεού βασιλείς, γιατί δεν «σέβονταν» τον Θεό. Αυτό ήταν το παραμύθι της Βρετανίας, η οποία παρίστανε τον ευγενή «ιππότη», που προστάτευε τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες. Είχε επενδύσει στον κομμουνισμό και γνώριζε να τον «δουλεύει» σαν εχθρό της. Ο «δράκος» της Βρετανίας ήταν οικόσιτό της. Μόνη της τον ετάιζε, για να τον εμφανίζει σαν εχθρό και τον εαυτό της όμοιο με τον προστάτη «Άγιό» της τον Άη-Γιώργη.
Όλα τα προπολεμικά κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο —μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ— συντηρούνταν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου με αγγλικές λίρες. Ούτε την ίδια τη Δημοκρατία δεν τη φοβόταν η Βρετανία, γιατί ο «δράκος» της ήταν «πολύ επικίνδυνος». Τόσο «επικίνδυνος», που έθετε ακόμα και την ίδια τη Δημοκρατία υπό την προστασία ή υπό την ομηρία των βασιλέων. Οι «εχθροί» απειλούσαν τις περιουσίες των πάντων και μεταξύ αυτών ήταν και οι δημοκράτες. Είχαν δηλαδή και οι δημοκράτες λόγο να υπερασπίζονται τους θρόνους, εφόσον και οι δικές τους περιουσίες κινδύνευαν.
Μέσα σ’ αυτήν την Τάξη Πραγμάτων δημιουργήθηκε ο εθνικός μας διχασμός, τον οποίον περιγράψαμε. Μέσα σ’ αυτήν την Τάξη Πραγμάτων εξουσίαζαν βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί, χωρίς όμως να παραβλέπει κανείς τους την υποχρέωση να προσκυνά από καιρού εις καιρόν τους μεγάλους «προστάτες». Οι συγκρούσεις τους επιτρεπόταν να ήταν σκληρές, αλλά έφταναν μέχρι εκεί που δεν απειλούνταν τα βρετανικά συμφέροντα. Η εξουσία μονοπωλούνταν από δεξιές «παρατάξεις» «νοικοκυραίων», οι οποίοι μπορεί να μισούνταν μεταξύ τους εξαιτίας των διαφορετικών απόψεων τους για τη διαχείριση, αλλά δεν έπαυαν να έχουν σαν κοινό εχθρό τους τούς «κομμουνιστάς» Το «κατασκευασμένο» από τους Βρετανούς «φόβητρο», το οποίο έπρεπε να το σέβεσαι, αν ήθελες να μπεις στην «παράστασή» τους.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η Τάξη Πραγμάτων άρχισε να φθίνει. Τότε άρχισε ν’ ανατέλλει το «άστρο» των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί, ως συγγενείς και διάδοχοι των Βρετανών, διατήρησαν το «παραμύθι» εκείνων, αλλά δημιούργησαν τη δική τους παραλλαγή, για να ενισχύσουν τα δικά τους συμφέροντα. Στην πραγματικότητα έπαιξαν με τον «δράκο». Διατήρησαν τον βασικό βρετανικό σχεδιασμό, ο οποίος απαιτούσε «κηδεμόνα», αλλά έπαιξαν παιχνίδια εναντίον του προηγούμενου «κηδεμόνα», προκειμένου ν’ αναλάβουν οι ίδιοι τον ρόλο του και βέβαια τα κέρδη του.
Με τη συμφωνία της Γιάλτας υποτίθεται περιόρισαν —αλλά δεν «εξαφάνισαν»— τον «δράκο» του κομμουνισμού, ώστε η ανάγκη κηδεμονίας του «ελεύθερου» κόσμου να συνεχίσει να υπάρχει. Τον κράτησαν στη ζωή», αλλά του έδωσαν δική του «αυλή» να παίζει. Τον έκαναν πανίσχυρο, ώστε να «φαίνεται» και να απειλεί τους πάντες, αλλά δεν τον άφηναν να «διεκδικεί» κράτη του «ελεύθερου» κόσμου …Μόνον να «απειλεί» γενικά, για να γίνονται «μπίζνες» με τα όπλα. Στην πραγματικότητα δημιούργησαν τον αριστερό «πόλο». Μέχρι τότε δεν υπήρχε πραγματικός κομμουνιστικός «πόλος». Θεωρητικά απειλούσαν οι κομμουνιστές μόνο και μόνο για να δικαιολογούν το μονοπώλιο της εξουσίας από τις δεξιές «εκδοχές» της εξουσίας.
Όμως, από τη στιγμή που υπήρξε το Ανατολικό Μπλοκ, αυτός ο «πόλος» δεν ήταν μόνον θεωρητικός. Οι κομμουνιστές μέσα σε κάθε κράτος δεν ήταν μόνον θεωρητικά επικίνδυνοι. Ήταν και πρακτικά επικίνδυνοι, εφόσον είχαν την «υποστήριξη» μιας υπερδύναμης. Υπερδύναμης με πυρηνικά όπλα. Υπερδύναμης με εκατομμύρια στρατιωτών. Υπερδύναμης με χρήματα και μυστικές υπηρεσίες, που τρομοκρατούσαν τους πολίτες. Υπερδύναμης έτοιμης να τα φιλοξενήσει στην «αυλή» της σε περίπτωση που θα το «επέλεγαν».
Κορέα, Βιετνάμ και Κούβα ήταν τέτοιοι «πελάτες», που την επέλεξαν μετά τον διαχωρισμό των Μπλοκ. Οι επιλογές αυτών των κρατών τρομοκρατούσαν τον ελεύθερο κόσμο. Οι δημοκρατικοί πολίτες τρομοκρατούνταν από αυτόν τον εχθρό, αλλά δεν καταλάβαιναν πως ήταν τεχνητός. Δεν καταλάβαιναν ότι συνεχιζόταν το ίδιο κόλπο με απλές αλλαγές παραμέτρων. Δεν καταλάβαιναν πως όλα αυτά τα κράτη έφυγαν από τον Δυτικό Κόσμο με τις «ευλογίες» των ΗΠΑ μόνο και μόνο για να υπάρχουν τα παραδείγματα των «αμαρτωλών», που οδηγήθηκαν στην «απώλεια». Δεν καταλάβαιναν πως είχαν συνεννοηθεί οι Αμερικανοί με τους Σοβιετικούς, προκειμένου να επιβληθεί στον Δυτικό Κόσμο η PAX AMERICANA.
Απλό κόλπο «έστησαν» οι Αμερικανοί. Με τους «αποστάτες» έπεισαν τον ελεύθερο κόσμο ότι ο κόσμος αυτός θα έπρεπε να «αστυνομεύεται». Θα έπρεπε οι ελεύθεροι λαοί να «υποθηκεύσουν» ένα μέρος της ελευθερίας τους, για να μην πέσουν θύματα των κομμουνιστών. Να το «υποθηκεύσουν», προκειμένου να υπάρχει η σωτήρια αστυνόμευση. Ποιος θα αναλάμβανε αυτήν την αστυνόμευση εκτός από τους τίμιους, ηθικούς και ενάρετους Αμερικανούς;
Οι Αμερικανοί, «στεγανοποιώντας» τον Δυτικό Κόσμο, θέλησαν, ως νέοι «κηδεμόνες», να του προσφέρουν αυτό, το οποίο δεν μπορούσαν να του προσφέρουν οι προηγούμενοι γαλαζοαίματοι «κηδεμόνες» Να του προσφέρουν αληθινή «δημοκρατία». Από τη δεκαετία του ’60 και μετά, που ισχυροποιήθηκαν πλήρως οι Αμερικανοί, άρχισαν το «ξήλωμα» των βρετανικών «ερεισμάτων». Απέκτησαν την αυτοπεποίθηση που χρειάζονταν και ξεκίνησε ο «απογαλακτισμός» τους από τη βρετανική πολιτική.
Οι μέχρι τότε αφελείς, άξεστοι και αστοιχείωτοι «χωριάτες» του ιμπεριαλισμού βγήκαν να «επιβάλλουν» τον νέο σχεδιασμό της δικής τους Τάξης Πραγμάτων. Όπου υπήρχε «πτώση» θρόνου, εξαιτίας της «αγάπης» για τη «δημοκρατία» —αλλά και τον «σοσιαλισμό»— υπήρχε συμμετοχή της CIA. Εκείνη την εποχή «ξηλώθηκαν» σχεδόν όλα τα βρετανόφιλα καθεστώτα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γύρω από αυτήν. «Ξηλώθηκαν» από τους «νέους» ηγέτες, οι οποίοι, για να πληρούν τις σταθερές του «παραμυθιού», ήταν μεν «δημοκράτες», αλλά ήταν ταυτόχρονα και «σοσιαλιστές», για να δικαιολογούν το «αντιμοναρχικό» τους «μένος».
Το πληρωμένο από τη CIA «μένος», εφόσον απειλούσε τα βρετανικά συμφέροντα και εξυπηρετούσε τα αμερικανικά. Αυτό ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί «επένδυσαν» και στην ουσία ήταν αυτοί, οι οποίοι ίδρυσαν την κομμουνιστική «αυτοκρατορία» του Στάλιν. Στη Βρετανική Τάξη Πραγμάτων υπήρχε μόνον ένας πόλος, γύρω από τον οποίο στρεφόταν η εξουσία. Υπήρχε ένας θρόνος και οι διάφορες εκδοχές της δεξιάς αντίληψης, που εξυπηρετούσαν υποτίθεται τα συμφέροντα του λαού. Θρόνοι και «δημοκράτες» μάχονταν για την εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων, χωρίς να παραβλέπουν να παραμένουν «ενωμένοι» εναντίον των «κομμουνιστών».
Στην Αμερικανική Τάξη Πραγμάτων οι πόλοι της εξουσίας έγιναν θεωρητικά δύο. Οι δυνάμεις εξουσίας έπαψαν να είναι οι γύρω από τον δεξιό «πόλο» δυνάμεις, αλλά μπήκαν ανάμεσα στους δύο πόλους. Τότε στην πραγματικότητα εμφανίστηκε η «Αριστερά». Όχι η «Αριστερά» σε σχέση με τον δεξιό βασιλικό «πόλο» —όπως συνέβαινε μέχρι τότε—, αλλά η «Αριστερά», η οποία πλησίαζε τον κομμουνιστικό «πόλο». Οι Αμερικανοί ήταν ευτυχείς. Μπορούσαν στο όνομα της Δημοκρατίας να λεηλατήσουν τη Βρετανική Τάξη Πραγμάτων. Μπορούσαν να το κάνουν με απόλυτη ασφάλεια, γιατί, ακόμα κι αυτοί που τους εξυπηρετούσαν, μπορούσαν να πέσουν θύματα του εκβιασμού τους. Αριστεροί μόνον όσο επιθυμούσαν οι Αμερικανοί. Αν ξεπερνούσαν τα όρια, ήταν «κομμουνιστές» και τους έτρωγε το μαύρο το «σκοτάδι».
Οι νέοι ηγέτες της εποχής δεν ήταν οι δεξιοί φιλομοναρχικοί καπιταλιστές «δημοκράτες» βρετανικού τύπου, αλλά ήταν «σοσιαλιστές» αντιμοναρχικοί καπιταλιστές «δημοκράτες» αμερικανικού τύπου. Αρκετά «αριστεροί», για να μισούν βασιλείς και να «δουλεύουν» τους λαούς και αρκετά «δεξιοί», για να παραμένουν πιστοί στην αμερικανική ηγεμονία και τις αμερικανικές πολυεθνικές.
Τότε ανέλαβαν την «εξουσία» σε όλες τις «ευαίσθητες» για τις ΗΠΑ περιοχές ηγέτες με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, τα οποία απειλούσαν τις βρετανικές επιλογές και άφηναν ανέγγιχτες της αντίστοιχες αμερικανικές. Ηγέτες αντιμοναρχικοί και «δημοκράτες» που στην πραγματικότητα στόχευαν μόνον τα βρετανικά συμφέροντα και έδιναν στους Αμερικανούς τη δυνατότητα να επιβάλουν τα δικά τους. Ηγέτες, που, αν απειλούσαν τα αμερικανικά συμφέροντα, παρουσιάζονταν σαν «κομμουνισταί» και τελείωναν με συνοπτικές διαδικασίες.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έκαναν οι Αμερικανοί; Τα γνωστά νταβατζιλίκια του πεζοδρομίου. Αφήνοντας «αφηρημένο» μέσα στις κοινωνίες το όριο του κομμουνισμού, τις διατηρούσαν υπό την ομηρία τους. Μόνοι τους δημιουργούσαν τους «εχθρούς» τής δημοκρατίας, για να πουλήσουν στη συνέχεια το «νταβατζιλίκι» τους. Πουλούσαν στους λαούς «προστασία» απέναντι στον κομμουνισμό, τον οποίο χρηματοδοτούσαν οι ίδιοι σε όλα τα επίπεδα.
Ποιος έκανε τη Σοβιετική Ένωση πυρηνική και διαστημική υπερδύναμη; Μόνη της; Η Σοβιετική Ένωση μόνη της ούτε μια σόμπα πετρελαίου δεν μπορούσε να κατασκευάσει. Οι Αμερικανοί τής έδωσαν την τεχνογνωσία να ξεκινήσει και από εκεί και πέρα ήταν εύκολη η πρόοδος για ένα Μπλοκ λαών εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Αυτή ήταν η διαφορά μεταξύ της Βρετανικής Τάξης Πραγμάτων και της Αμερικανικής. Ενώ το βρετανικό «παιχνίδι» ήταν απλό και «παιζόταν» ανάμεσα σε μονάρχες και παράνομους «κομμουνιστές» —οι οποίοι τους απειλούσαν με «επανάσταση»—, οι Αμερικανοί το άλλαξαν αυτό και το έκαναν πολύ πιο σύνθετο. Ένα πρόβλημα, το οποίο ξέφευγε πλέον από τα στενά εθνικά πλαίσια για τον καθένα ξεχωριστά και γινόταν παγκόσμιο και τους αφορούσε όλους από κοινού.
Οι «μονομάχοι» είχαν πλέον παγκόσμια παρουσία και οι «μάχες» τους δίνονταν για την παγκόσμια κυριαρχία. Συνέφερε τους Αμερικανούς αυτό το παιχνίδι, γιατί εξασφάλιζαν την πρωτοκαθεδρία στον Δυτικό Κόσμο με «στημένους» αντιπάλους. Η «παράσταση» δεν δινόταν σε κάθε κράτος ξεχωριστά, όπως στη Βρετανική Τάξη Πραγμάτων, αλλά έγινε «παγκόσμια», όπου συμμετείχαν όλοι.
Η Ελλάδα αναγκαστικά θα έπρεπε να μπει σ’ αυτό το παιχνίδι. Όμως, εδώ απαιτείται μεγάλη γνώση για την κατανόηση των όσων την αφορούν, γιατί τα πράγματα στην περίπτωσή της είναι αρκετά ιδιόμορφα. Η Ελλάδα δεν ήταν απλά ένα ακόμα κράτος, το οποίο οι Αμερικανοί θα διεκδικούσαν από τους Βρετανούς. Η Ελλάδα ήταν ένα από τα πολυτιμότερα κράτη για τη Βρετανική Τάξη. Ένα από τα «πετράδια» του βρετανικού στέμματος
Η Ελλάδα, η οποία μετά τον πόλεμο είχε θεωρητικά επανέλθει στη βρετανική «κατοχή». Ως εκ τούτου ήταν δύσκολο για τους Αμερικανούς να παίξουν τα γνωστά τους παιχνίδια, προκειμένου να την «αρπάξουν» από τους «συνεταίρους» τους.
Για να καταλάβει κάποιος τι προβλήματα αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί, προκειμένου ν’ αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχό της, θα πρέπει να γνωρίζει αυτά τα οποία προηγήθηκαν. Γι’ αυτόν τον λόγο κάναμε μια μικρή ανάλυση του προπολεμικού διχασμού στην Ελλάδα. [1] Σ’ αυτόν τον διχασμό στηρίχθηκαν καί οι μεν καί οι δε για τον έλεγχο της πατρίδας μας …Ισχύει πάντα αυτό το οποίο προαναφέραμε. Από τη στιγμή που ο ένας ιμπεριαλιστής στηριζόταν στο Παλάτι, ο αντίπαλός του θα πήγαινε στους βενιζελικούς.
Από τη στιγμή που κάποιος ιμπεριαλιστής στηριζόταν στους «παλατιανούς», ο αντίπαλός του θα πήγαινε στους «παρακατιανούς». Από τη στιγμή λοιπόν που οι Βρετανοί στηρίζονταν στους «παλατιανούς», οι Αμερικανοί αναγκαστικά θ’ αναζητούσαν την υποστήριξη των «παρακατιανών». Τότε οι Αμερικανοί «θυμήθηκαν» ότι στην Ελλάδα υπήρχαν «αντιμοναρχικοί». Αυτό το στοιχείο του βενιζελισμού τους άρεσε, γιατί τους βόλευε στον σχεδιασμό τους.
Όμως, το παιχνίδι δεν ήταν εύκολο αυτήν τη φορά, γιατί οι «παλατιανοί» είχαν σχεδόν εξουδετερώσει πλήρως τους «παρακατιανούς». Μετά τον εμφύλιο —και εξαιτίας λαθών κάποιων κορυφαίων βενιζελικών— αυτοί είχαν σχεδόν καταστραφεί. Το μέγα σφάλμα του Λαμπράκη είχε «χαρακτηρίσει» ολόκληρη την παράταξη και αυτό ήταν δύσκολο να «ξεχαστεί». Δεν θα το άφηναν οι «παλατιανοί» να ξεχαστεί. Αυτούς τους κατεστραμμένους και ελεγχόμενους από τους «παλατιανούς» έπρεπε να επαναφέρουν οι Αμερικανοί στην εξουσία και αυτό δεν ήταν εύκολο. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε τότε, θα πρέπει να δούμε τι ακριβώς έγινε στην Ελλάδα από την επομένη της λήξης της γερμανικής κατοχής μέχρι σήμερα.
Οι Βρετανοί, όπως ήταν φυσικό, την επομένη της φυγής των γερμανικών στρατευμάτων «επέστρεψαν» στην ιδιοκτησία τους. Είχαν προβλήματα, αλλά τα ξεπέρασαν με τον γνωστό αιματηρό βρετανικό τρόπο. Με τα δικά τους όπλα και τα δικά τους χρήματα έβαλαν τους δικούς τους «κομμουνιστές» να προκαλέσουν έναν εμφύλιο, για να επιβάλουν το δικό τους «Παλάτι». Ο εμφύλιος, δηλαδή, δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο για τους Άγγλους. Ήταν μια πρακτική, την οποία τη γνώριζαν και την είχαν χρησιμοποιήσει άπειρες φορές.
Κάθε φορά που ένας λαός αμφισβητούσε έναν «θρόνο», ως δια μαγείας εμφανίζονταν πάνοπλοι «κομμουνισταί», οι οποίοι απειλούσαν και εμφανίζονταν σαν η διάδοχος κατάσταση. Η διάδοχος κατάσταση, που τρομοκρατούσε τους πάντες. Όμως, το έργο ήταν «σικέ». Πάντα οι «κομμουνισταί» νικιόνταν και «θριάμβευε» ο θρόνος. Οι δημοκράτες «τσουβαλιάζονταν» μαζί με τους κομμουνιστές και οι Βρετανοί επέστρεφαν σαν προστάτες της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας …αλλά και του θρόνου.
Ένας τέτοιος «σικέ» αγώνας έγινε και στην Ελλάδα. Στη μεταπολεμική Ελλάδα η κατάσταση γι’ αυτούς ήταν ακόμα πιο εύκολη, γιατί, εξαιτίας των Αμερικανών, είχαν πολλαπλασιαστεί τα «μέσα», για να επιτύχουν τέτοιες αθλιότητες. Δεν χρειαζόταν καν να τρέχουν μόνοι τους, για να ψάχνουν και να πληρώνουν προδότες κομμουνιστές. Συνεννοούνταν με τον Στάλιν κι αυτός μόνος του έβρισκε τους πρόθυμους κομμουνιστές να κάνουν το ίδιο. Αυτό έγινε και στην Ελλάδα. Όλοι μαζί από κοινού «μαγείρεψαν» και μας έβαλαν στον εμφύλιο.
Το μόνο πρωτότυπο εδώ είναι το πρόσωπο, το οποίο τοποθέτησαν, για να μας οδηγήσουν στο εμφύλιο. Η «παλατιανή» Δεξιά επέλεξε ένα στέλεχος της «παρακατιανής» Δεξιάς, για να μας βάλει στον εμφύλιο. Αυτό έχει την εξήγησή του. Τον Παπανδρέου δεν τον έκαναν Πρωθυπουργό, επειδή ήταν «ικανός». Τον έκαναν για τον ίδιο λόγο που κάποιος δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του, εξαιτίας ενός εγκλήματος. Ήθελαν έναν «παρακατιανό» της Δεξιάς, για να κάνει τη βρόμικη δουλειά της «παλατιανής» Δεξιάς. Αρχικά επέλεξαν τον Σοφοκλή Βενιζέλο, για να «εξευτελίσουν» πλήρως τους «παρακατιανούς», αλλά δεν τους «έκατσε», επειδή είχε φθαρεί πολύ, εξαιτίας κάποιων λανθασμένων χειρισμών του και έτσι κατέληξαν στον Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου ήταν από τότε γνωστός καραγκιόζης της Πρωτεύουσας. Ένα αδίστακτο παπαδοπαίδι από την Πάτρα, το οποίο προπολεμικά είχε παντρευτεί μια Πωλονοεβραία και αφού την είχε χωρίσει με συνοπτικές διαδικασίες, κυνηγούσε θεατρίνες και χορεύτριες. Διαζευγμένος, που κυνηγούσε θεατρίνες, ήταν αρκετό από μόνο του να «καταστρέψει» μια υπόληψη εκείνη την εποχή. Ο Παπανδρέου όμως δεν είχε ανάγκη από αυτήν την καταστροφή.
Μικρό το κακό για τον Παπανδρέου, που κυκλοφορούσαν φήμες ότι στη Λέσβο είχε καταδικαστεί, επειδή κυνηγούσε αγοράκια. Μιλάμε για «κατακάθι» της κοινωνίας. Μιλάμε για πραγματικό υπόκοσμο. Ακόμα και το επίθετό του ήταν αλλαγμένο, Σταυρόπουλος λεγόταν. Αυτόν τον καραγκιόζη του υποκόσμου έβαλαν μετά την απελευθέρωση να παριστάνει τον Πρωθυπουργό, ώστε να προκαλέσει τον εμφύλιο.
Αφού τον προκάλεσε, στη συνέχεια τον απέσυραν. Τον απέσυραν όμως όπως τους συνέφερε. Αυτόν, τον οποίο μπορούσαν να τον εκβιάζουν λόγω του εμφυλίου, τον έβαλαν επικεφαλής εκείνων, τους οποίους μπορούσαν να εκβιάζουν λόγω του δωσιλογισμού τους. Τον έβαλαν δηλαδή επικεφαλής της «παρακατιανής» Δεξιάς. Μιας Δεξιάς όμως, η οποία θα άλλαζε ρόλο, γιατί στο μεταξύ —λόγω των Αμερικανών— άλλαζε η «παράσταση».
Ακριβώς, επειδή ο παγκόσμιος μεταπολεμικός σχεδιασμός στηριζόταν στο δίπολο του κομμουνισμού και ορίστηκε το πλήρες εύρος του πολιτικού φάσματος, αυτή η Δεξιά βρήκε έναν νέο «ρόλο». Αυτήν την «παρακατιανή» Δεξιά —για λόγους συμφέροντος και για να «τρομάζει» η «παλατιανή» Δεξιά τους νοικοκυραίους της βάσης της— την ονόμασαν Κεντροαριστερά και αποτέλεσε στην ουσία τη «βάση» της Αριστεράς, όπως αυτή θ’ αναπτυσσόταν στα χρόνια της μεταπολίτευσης και της Αμερικανικής Τάξης Πραγμάτων..
Αριστερά, δηλαδή, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Δεν δημιουργήθηκε ποτέ αυτούσια, γιατί δεν το επέτρεψαν ποτέ οι κυρίαρχοι της Ελλάδας. Η «Αριστερά» στην Ελλάδα ήταν η «παρακατιανή» Δεξιά. Είχαν την εξουσία να «βαπτίζουν» το «κρέας» «ψάρι» και αυτό έκαναν.
Πήραν την ηγεσία της «παρακατιανής» Δεξιάς και την έκαναν ηγεσία της «Αριστεράς», για να ελέγχουν τον δημοκρατικό λαό, ο οποίος θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει το φασισταριό. Τον αντιμοναρχισμό των εξίσου δεξιών φασιστών του βενιζελισμού τον «βάπτισαν» «αριστερή δημοκρατικότητα». Την αρχική και καθαρά ιδιωτικών συμφερόντων σύγκρουση μεταξύ «παλατιανών» και «παρακατιανών» την εμφάνισαν σαν «παράσταση» ιδεολογικής σύγκρουσης. Μια «παράσταση», η οποία παίζεται μέχρι τις ημέρες μας. Τη «σύγκρουση» μεταξύ Δεξιάς κι «Αριστεράς».
Οι «παλατιανοί» ήταν ευτυχείς. Είχαν νικήσει τους παλιούς βενιζελικούς ολοκληρωτικά. Δεν θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να τους απειλήσουν ποτέ ξανά. Κάθε φορά που θα τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι, θα τους εκβίαζαν. Θα εκβίαζαν τους κορυφαίους εκδότες τους —όπως ο Λαμπράκης— για δωσιλογισμό. Θα εκβίαζαν τους κορυφαίους πολιτικούς τους —όπως ο Παπανδρέου— για τον βρόμικο εμφύλιο. Ακόμα και κάτι φωτογραφίες του ανιψιού του Βενιζέλου —του Μητσοτάκη— με Ναζί ήταν μέσα σ’ αυτόν τον εκβιασμό. Για τα πάντα είχαν στοιχεία οι «παλατιανοί».
Η «παρακατιανή» Δεξιά φαινόταν πως ήταν «τελειωμένη». Θα ανεχόταν ό,τι κι αν της επέβαλαν. Ακόμα και τις ψήφους των δένδρων. Όταν δεν θα έφταναν στους «παλατιανούς» οι ψήφοι, θα μπορούσαν να μετράνε και τα «δένδρα». Κανένας δεν θ’ αντιδρούσε, γιατί δεν θα τον συνέφερε. Το ίδιο ελεγχόμενο ήταν και το ΚΚΕ. Η «παλατιανή» Δεξιά μπορούσε ανά πάσα στιγμή να το εκβιάζει για τον εμφύλιο και τη συνεργασία του με την KGB και τη Μόσχα. Δεν χρειαζόταν καν να τους «μαλώσει» το πατερούλης από τη Μόσχα. Μπορούσαν και από μόνοι τους να τους «μαλώνουν», εφόσον είχαν τα στοιχεία ότι προκάλεσαν τον αναίτιο και δολοφονικό εμφύλιο, εκτελώντας εντολές ξένων.
Ο θρόνος ήταν πιο ισχυρός από ποτέ και όλοι οι αντίπαλοί του στο έλεός του …Οι πραγματικοί αντίπαλοί του, που ήταν οι «παρακατιανοί» και όχι οι δήθεν αντίπαλοί του, όπως ήταν το ΚΚΕ. Οι πραγματικοί αντίπαλοι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν οι παλιοί βενιζελικοί. Αυτοί ο «παλατιανοί» δεξιοί φύλασσαν τα αρχεία των εγκλημάτων πολέμου σαν τα «μάτια» τους. Κάθε φορά που κάποιος τους αμφισβητούσε, ανέσυραν από αυτά τα αρχεία την υπόθεσή του. Οι βενιζελικοί ήταν «παγιδευμένοι» από τα δικά τους σφάλματα. Τα σφάλματα των Λαμπράκηδων, τα οποία οι «παλατιανοί» φρόντιζαν πάντα να τους τα «υπενθυμίζουν».
Όμως, ήταν τυχεροί, γιατί, ενώ αυτοί κοιμούνταν, η τύχη τους «δούλευε» ασταμάτητα. Γιατί συνέβαινε αυτό; Γιατί, στο διάστημα που οι «παρακατιανοί» ταπεινώνονταν ασυστόλως στην Ελλάδα, στον παγκόσμιο χώρο συνέβαιναν κοσμογονικές εξελίξεις. Η σύγκρουση μεταξύ Βρετανών και Αμερικανών στο ανώτατο επίπεδο στην πραγματικότητα τότε ξεκινούσε. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί στόχο αυτής της σύγκρουσης για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Αυτή ήταν η τύχη των «παρακατιανών» δεξιών.
Για λόγους, που είναι ευνόητοι, ξαφνικά έγιναν «απαραίτητοι» και «πολύτιμοι» για τους σφετεριστές της παγκόσμιας κυριαρχίας. Εκεί που ήταν «τελειωμένοι», ξαφνικά ανέκτησαν τις ελπίδες τους, γιατί «τελείωνε» η ίδια η κατάσταση στην οποία ήταν «τελειωμένοι». Ξαφνικά έγιναν περιζήτητοι.
Γιατί τους είχαν ανάγκη οι Αμερικανοί; Γιατί ήθελαν να βρουν ανθρώπους στην Ελλάδα, ώστε να «μετακινήσουν» για λόγους ιδεολογίας την Ελλάδα από τη βρετανική επιρροή. Δεν ήθελαν να την αποσπάσουν αυθαίρετα και να έρθουν σε σύγκρουση με τους Βρετανούς. Να «κλέψουν» τους συνεταίρους τους ήθελαν και όχι να συγκρουστούν μαζί τους. Το κύριο πρόβλημά τους, δηλαδή, ήταν πως η Ελλάδα δεν ήταν «ορφανή», αλλά «ανήκε» ήδη στους Βρετανούς.
Ήταν μια χώρα, η οποία συνδεόταν με τα ζωτικά συμφέροντα της Βρετανίας στην περιοχή. Έπρεπε ν’ ανατραπεί το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας, για να μπορέσουν τα αμερικανικά συμφέροντα να μονοπωλήσουν τις επιλογές της. Έπρεπε ν’ ανατραπεί η κυριαρχία των αγγλόφιλων «παλατιανών» και αυτό μπορούσαν να το κάνουν μόνον μέσω των «παρακατιανών» Των «παρακατιανών», οι οποίοι μετά το ναζιστικό «κάζο» όχι μόνον φιλοαμερικανοί θα δήλωναν, αν τους «έσωζαν» οι Αμερικανοί, αλλά και φιλοεξωγήινοι, αν τους το ζητούσαν.
Αυτήν την αγγλόφιλη Δεξιά στοχοποίησαν οι Αμερικανοί και ανέλαβαν να την «γκρεμίσουν» από τον θρόνο της. Ξεκίνησαν να τη φθείρουν με την Αποστασία. Την Αποστασία, που την έκαναν με αμερικανικά δολάρια οι «παρακατιανοί». Από εκεί και πέρα ό,τι είδαμε να συμβαίνει ήταν μεθόδευση, για να περάσει η χώρα στον έλεγχο των Αμερικανών. Ό,τι πονηρό έγινε από την Αποστασία κι εντεύθεν, δεν έγινε για να «δουλευτούν» οι Έλληνες από τους Αμερικανούς, αλλά οι Εγγλέζοι από τους Αμερικανούς. Χούντες, Πολυτεχνεία, «τρομοκρατία», Πρωτοβουλία των Έξι κλπ., ήταν για να μπερδευτούν οι Εγγλέζοι και όχι οι Έλληνες. Οι νέοι ιμπεριαλιστές δεν είχαν πρόβλημα με τους Έλληνες. Μπορούσαν να τους επιβάλουν ως πρωθυπουργούς ακόμα και τα σκυλιά τους, όπως αποδείχθηκε και με τον Bravo Giorgo.
Αυτοί, οι οποίοι δεν έπρεπε ν’ αντιδράσουν, ήταν οι Εγγλέζοι, οι οποίοι θα έχαναν την Ελλάδα από την «αυλή» τους. Οι Εγγλέζοι, οι οποίοι θα έχαναν ένα ακόμα λαμπερό «πετράδι» από το μισοδιαλυμένο «στέμμα» τους. Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε μια πολύ «λεπτή» πολιτική. Οι Αμερικανοί χρηματοδότησαν την Αποστασία, η οποία με τη σειρά της έφερε την αμερικανόδουλη Χούντα, που «έριξε» το αγγλόφιλο Παλάτι. Το Παλάτι δεν το «έριξαν» οι Έλληνες και η Δημοκρατία. Το Παλάτι το «έριξαν» ξένοι πράκτορες και η Χούντα.
Η Χούντα των «παρακατιανών» συνταγματαρχών, γιατί —αν θυμάται κάποιοι— ακόμα και το Παλάτι δοκίμασε να κάνει πραξικόπημα με δικούς του «παλατιανούς» στρατηγούς, αλλά απέτυχε. Η Χούντα, που πέτυχε, ήταν αυτή των «παρακατιανών» Η Χούντα των αγράμματων καραβανάδων.
Είναι προφανές πως όλα ήταν «στημένα», για να ξεγελαστούν κυρίως οι Εγγλέζοι και όχι οι Έλληνες. Η Χούντα ήταν το colpo grosso των Αμερικανών στην Ελλάδα. Η Χούντα ήταν το ενδιάμεσο στάδιο, για να περάσει η Ελλάδα από τον βρετανικό έλεγχο στον αμερικανικό. Η Χούντα, δηλαδή, έγινε με έναν συγκεκριμένο στόχο. Ν’ ανατραπεί το Παλάτι και να στηθεί η μεταχουντική εποχή αποκλειστικά με αμερικανόδουλους παράγοντες Έγινε, για να πετύχουν οι Αμερικανοί τον «απογαλακτισμό» του κράτους από τους Βρετανούς …Για να προχωρήσουν στην πλήρη αμερικανοποίησή του.
Από εκεί και πέρα οι Αμερικανοί, μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών, δημιουργούσαν τους δικούς τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της μεταχουντικής εποχής. Δημιουργούσαν τους δικούς τους μεγιστάνες, ώστε να ελέγχουν το ελληνικό κράτος και την οικονομία του απόλυτα. Αυτή η κατάσταση «χτίστηκε» πάνω στους βενιζελικούς. Αποκλειστικά πάνω σε βενιζελικούς. Πολιτικά «χτίστηκε» πάνω στον Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη. Όμως, οικονομικά, ο θεμέλιος λίθος αυτής της κατάστασης ήταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη. Μια οικογένεια ακραιφνών βενιζελικών. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι ο Παύλος Βαρδινογιάννης ήταν φίλος, συνεργάτης και μοναδικός βουλευτής του Μητσοτάκη στη μοναδική φορά που εμφανίστηκε το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων.
Μετά την «πτώση» του Παλατιού, ξεκινάει μια φρενήρης προσπάθεια ν’ αλλάξουν τα πάντα στην Ελλάδα. Προκειμένου να εδραιωθεί η παντοκρατορία των Αμερικανών στην Ελλάδα, «ξηλώνουν» ό,τι θα μπορούσε να δίνει δύναμη στη βρετανική πολιτική. Στο διάστημα αυτό ενισχύεται σε όλα τα επίπεδα η φιλοαμερικανική Δεξιά, την οποία αντιπροσωπεύουν οι βενιζελικοί. Η «παρακατιανή» Δεξιά, η οποία, για λόγους σχεδιασμού, έβαλε μέχρι και αριστερού τύπου «σοσιαλιστικό» προσωπείο.
Γιατί όμως είχαν ανάγκη τη Χούντα και δεν προχώρησαν σε μια απλή «αλλαγή» καθεστώτος μέσω εκλογών; Είχαν τις δυνάμεις να το επιτύχουν, όπως μας δείχνει η εκλογική νίκη της Ένωσης Κέντρου. Αυτό από μόνο του δεν αρκούσε, γιατί οι βενιζελικοί εκβιάζονταν. Μόνον μέσω της Χούντας θα «ξέπλεναν» τα αμαρτήματα των βενιζελικών. Πώς θα γινόταν αυτό; Θα δημιουργούσαν μια Χούντα, η οποία θα επέτρεπε στους βενιζελικούς ν’ «αντισταθούν» στο όνομα της Δημοκρατίας.
Μια Χούντα «στημένη», η οποία θα έδινε «ένσημα» δημοκρατικού αγώνα στους δικούς τους ανθρώπους, ώστε να νομιμοποιηθούν στη φιλοαμερικανική περίοδο που θ’ ακολουθούσε. Ενός αγώνα, που τον είχαν ανάγκη αυτοί, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα εκβιάζονταν για τον δωσιλογισμό τους. Μια Χούντα, η οποία θα «υπνώτιζε» την «παλατιανή» Δεξιά και με τη συμπεριφορά της θα λειτουργούσε σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τους «παρακατιανούς».
Το παραμύθι, δηλαδή, ήταν έτοιμο από την αρχή. Με τον «αγώνα» τους για τη Δημοκρατία οι βενιζελικοί θα «αποδείκνυαν» πως ήταν αθώοι του αίματος της προδοσίας. Απλά οι άνθρωποι «λάτρευαν» την Δημοκρατία. Τη λάτρευαν τόσο πολύ, που, επί κατοχής έκαναν την καρδιά τους «πέτρα» και συνεργάστηκαν με τους Ναζί, προκειμένου να την προστατεύσουν από τους κομμουνιστές. Αυτό ήταν το «παραμύθι» των Αμερικανών και αυτό γινόταν μόνον με τη Χούντα.
Η Χούντα το έκανε αληθοφανές. Ξαφνικά όλοι οι πρώην δωσίλογοι ή τα παιδιά τους έγιναν «αντιστασιακοί» Εκ του ασφαλούς «ήρωες». Κάπου εκεί μπερδεύτηκε κι ο φουκαράς ο Παναγούλης και πήγε να μπει ακάλεστος στο «παιχνίδι». Δεν γνώριζε ότι το παιχνίδι ήταν «σικέ» Η συνέχεια είναι γνωστή. Τον έφαγε το μαύρο το «σκοτάδι» Οι «ήρωες» της αντίστασης είχαν «καπαρωμένες» τις θέσεις.
Όμως, η Χούντα ήταν απαραίτητη και για ένα άλλο πράγμα. Δεν αρκούσε ν’ αλλάξει η πολιτική ηγεσία της χώρας, ώστε ν’ αλλάξει το πρόσωπό της. Έπρεπε ν’ αλλάξει και η οικονομική της άρχουσα τάξη. Μέχρι τότε αυτή η άρχουσα τάξη ήταν αγγλόφιλη και αυτό επηρέαζε τη συνολική λειτουργία της χώρας. Αυτό όμως δεν μπορούσε ν’ αλλάξει από μόνο του. Επεμβάσεις στην οικονομία μπορούσαν να γίνουν μόνον με αυθαιρεσία της εξουσίας και γι’ αυτό τούς ήταν απαραίτητη μια Χούντα.
Τα πάντα απαιτούσαν μεθόδευση, προκειμένου να υλοποιηθούν. Τίποτε δεν ήταν εύκολο, γιατί δεν το επέτρεπαν τα μεγέθη της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί επιθυμούσαν να δημιουργήσουν τα νέα «τζάκια», για να ελέγχουν απόλυτα την αμερικανόστροφη πλέον μεταχουντική Ελλάδα, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα.
Τι «τζάκια» να φτιάξεις σε μια μικρή και θεόφτωχη χώρα; Τα «τζάκια» των αρχιτσαγκάρηδων ή των αρχιμπακάληδων; Τίποτε δεν υπήρχε στη χώρα. Λογικό ήταν. Τι μπορεί να υπάρχει υγιές και χρυσοφόρο, για να δημιουργήσει μεγιστάνες σε μια χώρα, η οποία είχε ισοπεδωθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε; Σε μια χώρα, η οποία αιμορραγούσε πληθυσμιακά και ζούσε με εμβάσματα του εξωτερικού; Σε μια χώρα, στην οποία τα λίγα ισχυρά της τέκνα ήταν διακριθέντες του εξωτερικού; Επιπλέον, δεν βοηθούσαν και τα μεγέθη. Πώς θα τα φτιάξεις τέτοια «τζάκια», χωρίς να υπάρχει μια αντίστοιχη αγορά;
Αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπήρχαν πολλές επιλογές γι’ αυτούς. Η λύση ήταν μία και μοναδική. Το μόνο, που μπορούσες να κάνεις, ήταν να δημιουργήσεις —μέσω της εξουσίας— μεγιστάνες από την κοινή περιουσία. Είτε να πάρεις φιλέτα της συλλογικής ελληνικής περιουσίας και να τα δώσεις στους «εκλεκτούς» σου ιδιώτες είτε να προχωρήσεις σε μεγάλες κρατικές επενδύσεις στον τομέα των υποδομών, προκειμένου να δημιουργείς πλούσιους εργολάβους με απευθείας αναθέσεις. Αυτό και έκαναν. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μέσα σε ελάχιστο χρόνο άρχισε να φαίνεται.
Η ελληνική οικονομία μπορεί να μην είχε τις δυνατότητες να «παράγει» μεγιστάνες, αλλά η ίδια η Ελλάδα ήταν ένα κεφάλαιο, το οποίο, αν μεταβιβαζόταν σε κάποιους ιδιώτες, θα τους καθιστούσε μεγιστάνες στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Αυτό, δηλαδή, δρομολογήθηκε τότε. Η Ελλάδα, ως κεφάλαιο, άρχισε να κατακερματίζεται και να μοιράζεται μέσω της Χούντας σε χαφιέδες των Αμερικανών και της CIA …Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αυτή η φάμπρικα ξεκίνησε με τους Βαρδινογιάννηδες και με τους Λάτσηδες.
Επειδή, λόγω εποχής, δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσουν να δημιουργούν μεγιστάνες, μοιράζοντας το ίδιο το χρυσοφόρο δημόσιο κεφάλαιο, ξεκίνησαν να μοιράζουν τις μέχρι τότε χρυσοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Αφαιρούσαν σίγουρες και εξασφαλισμένα κερδοφόρες δραστηριότητες από το κράτος —το οποίο μέχρι τότε είχε τα κεφάλαια και τα μέσα για να τις δρομολογήσει— και τις παρέδιδαν σε ιδιώτες. Σε ιδιώτες τύπου Βαρδινογιάννη και Λάτση. Σε ιδιώτες, τους οποίους είναι προφανές πως είχε ελέγξει, εγκρίνει και προτείνει η CIA. Σε ιδιώτες κατά «σύμπτωση» βενιζελικούς και «δημοκράτες», οι οποίοι διακρίνονταν μέσα σε μια «δεξιά» Χούντα και γίνονταν μεγιστάνες «ξεγελώντας» την.
Ταυτόχρονα με τα δημόσια έργα οι Αμερικανοί ενθάρρυναν και τις ξένες παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες αστυφιλίας. Γιατί; Για να δημιουργήσουν ακόμα πιο πολλά «μικροτζάκια» του μπετόν. «Τζάκια» της αντιπαροχής …»Τζάκια», τα οποία το περιβόλι του παππού στους Αμπελόκηπους το έκαναν δύο επταόροφες οικοδομές και έβλεπαν τον κόσμο από «ψηλά». Τότε έγινε η Αθήνα μια «θάλασσα» από «μπετόν», αλλά δημιουργήθηκε η μικροαστική της τάξη. Η τάξη εκείνη, η οποία εκπαιδευόταν από τη Χούντα να περιμένει να προοδεύσει από τα ελέη του κράτους και η οποία ήταν απαραίτητη για την επόμενη εποχή. Η τάξη εκείνη, η οποία μυστηριωδώς προόδευσε επί Χούντας και στη μεταπολίτευση παρίστανε την «αντιστασιακή» και την «αντιδεξιά».
Στο διάστημα αυτό —και για να μην υπάρχει φθορά προσώπων— οι Αμερικανοί «απέσυραν» τόσο τον Παπανδρέου όσο και τον Μητσοτάκη από τη χώρα. Αν παρέμεναν στη χώρα, θα «φθείρονταν», γιατί κάτι έπρεπε να κάνουν «εναντίον» της Χούντας και αυτό —λόγω του «μεγέθους» τους— θα ήταν αναγκαστικά μεγάλο, πράγμα ανεπιθύμητο. Τους «απέσυραν» και τους διατήρησαν «φρέσκους», μέχρι να τους επαναφέρουν.
Στο μεταξύ «φτιάχνονταν» οι «παρακατιανοί». Ποιος όμως εκείνη την εποχή ήταν ο κορυφαίος «παρακατιανός», ο οποίος παρέμενε στην Ελλάδα και άρα ήταν ο μόνιμος συνομιλητής των Αμερικανών; Ο γιος του «μεγάλου» Λαμπράκη Ο «μυστικός» αρχηγός της «παράταξης», η οποία προοριζόταν να επικρατήσει …Ο αρχηγός, που, αν ζητούνταν από αυτήν την «παράταξη» μια αντιπαροχή, θα ήταν αυτός ο οποίος θα τη συμφωνούσε.
Αν η «αντιπαροχή» για την απόλυτη κυριαρχία των δωσίλογων ήταν μια νέα προδοσία, τότε πού θα την αναζητούσαμε; Αν η Χούντα ήταν το προπαρασκευαστικό στάδιο για την επικράτηση αυτών, ποιο ήταν το «κόστος» της; Οι ίδιοι άνθρωποι ήταν, που, για να επικρατήσουν στην Ελλάδα, μας οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα παιδιά τους πού θα μας οδηγούσαν; Μήπως στην καταστροφή της Κύπρου;
Υπό το πρίσμα αυτής της γνώσης μήπως φαίνεται στον αναγνώστη κάπως πιο πιθανή και λογική η αποκάλυψη ότι ο Λαμπράκης ήταν ο ιθύνων νους του πραξικοπήματος της Κύπρου, που οδήγησε στην καταστροφή της; Μήπως αυτό, που «ξέρει» τώρα, μπορεί να ισχυριστεί ότι το «γνωρίζει» πλέον;
Το γνωρίζει, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να έγινε κάτι διαφορετικό. Είναι λογικό να γίνει αυτό από τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Όποιος γνωρίζει τους δωσίλογους και τους Λαμπράκηδες, μπορεί να θεωρεί ως λογικό να συναντιούνται στις βίλες τους με δικτάτορες και μεγιστάνες. Αν κάποιος γνωρίζει τον Λαμπράκη, γνωρίζει πως ήταν μέσα στα πλαίσια της λογικής του η ΠΟΥΣΤΙΑ …Άλλωστε ανήκε στα «ήθη» των βενιζελικών να συζητάνε τα εθνικά μας θέματα στα σαλόνια και στις τουαλέτες τους. Ο Μητσοτάκης σχετικά πρόσφατα διαιώνισε αυτήν την οικογενειακή «παράδοση», επιδιώκοντας την ανατροπή του Τάσσου Παπαδόπουλου έξω από την τουαλέτα του σπιτιού του.
Αυτό, το οποίο έχει σημασία, για να συνεχίσουμε την ανάλυση, είναι ότι οι Αμερικανοί, μέσω της Χούντας, μπορούσαν και «έστηναν» όπως ήθελαν την εποχή της μεταπολίτευσης. Εξαιτίας της Χούντας. Χωρίς στην κυριολεξία να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυτοί έδιναν εντολές και η Χούντα εκτελούσε. Συσκέπτονταν οι Αμερικανοί με τον Λαμπράκη και μερικούς άλλους βενιζελικούς και η Χούντα απλά υπάκουε. Η Χούντα, που μέχρι και τον Λαμπράκη τον εμφάνισε σαν «αγωνιστή» κατά της ιδίας. Μιλάμε για γελοία πράγματα.
Η «ντρίμπλα» των Αμερικανών απέναντι στους Βρετανούς ήταν έξυπνη. Το «έριξαν» το Παλάτι και κανένας δεν αντέδρασε, γιατί κανένας δεν κατάλαβε τι συμβαίνει. Φαινομενικά οι Βρετανοί θα «έχαναν» από αυτήν την «πτώση», αλλά οι Αμερικανοί δεν θα εμφανίζονταν ως άμεσα κερδισμένοι, εφόσον στην εξουσία θα ανέβαιναν οι «υβριστές» τους …Μιλάμε για την ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του αιώνα. Στην εποχή της αμερικανόδουλης μεταπολίτευσης θα διέπρεπαν οι «Αντιαμερικανοί».
Τη Χούντα των Αμερικανών θα τη «χρεωνόταν» η «παλατιανή» Δεξιά, η οποία στην πραγματικότητα καταστράφηκε από αυτήν. Τις αντιστασιακές «δάφνες» θα τις έπαιρναν οι βενιζελικοί, οι οποίοι ήταν οι μόνοι κερδισμένοι από τη Χούντα. Πρέπει κάποιοι να ξεκαρδίζονταν στα γέλια, όταν κάποιοι άλλοι φώναζαν στους δρόμους «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Σ’ αυτόν τον «όμορφο» αμερικανικό κόσμο θα επιβίωναν όσοι ήταν χρήσιμοι και ανάμεσά τους ήταν και το ΚΚΕ. Για τους ίδιους λόγους και για τα ίδια συμφέροντα, που περιγράψαμε πιο πάνω για τις «συγγενείς» Τάξεις, θα επιβίωνε και το ΚΚΕ. Το χρήσιμο για τους Άγγλους ΚΚΕ, το οποίο θα γινόταν χρήσιμο και για τους Αμερικανούς. Απλά στην αμερικανική εκδοχή θα ήταν νόμιμο, ενώ στη βρετανική ήταν παράνομο. Η χρηματοδότησή τους θα ήταν εξασφαλισμένη και στην νέα περίοδο. Απλά δεν θα έπαιρναν αγγλικές λίρες, αλλά αμερικανικά δολάρια.
Ο ελληνικός λαός θα «δενόταν» χειροπόδαρα και θα είχε σαν ηγέτη του αυτόν, που ΘΑ τον «ξέδενε» Μιλάμε για τον απόλυτο πολιτικό «σουρεαλισμό». Η αμερικανική κυριαρχία στην Ελλάδα θα στηνόταν πάνω στον «κατασκευασμένο» αντιαμερικανισμό του Ανδρέα. Αντιλαμβανόμαστε ότι το μέλλον του Ανδρέα Παπανδρέου και η κυριαρχία του στη μεταπολίτευση σχεδιαζόταν από τους Αμερικανούς από τη δεκαετία του ’60 και όχι από τη δεκαετία του ’80 όπου αυτός εμφανίστηκε.
Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό ανήκαν και τα διάφορα «Πολυτεχνεία» των μυστικών υπηρεσιών και των χαφιέδων. Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό ανήκε και η «τρομοκρατική» οργάνωση 17 Νοέμβρη, η οποία «χτυπούσε» κατά «σύμπτωση» μόνον όταν βόλευε και εξυπηρετούσε τον Ανδρέα.
Αυτόν τον σχεδιασμό επιβεβαιώνουν τα χαρτιά, τα οποία έρχονται στο φως της δημοσιότητας περί μυστικών «συμφωνιών» του Ανδρέα με τη CIA, αλλά και δηλώσεις τύπου Θεοδωράκη περί «Λύσης-Καραμανλή». Οι πάντες θα συνέβαλαν στο ν’ ανέβει στην εξουσία ο Ανδρέας και το σημαντικότερο όλων να παραμείνει σ’ αυτήν για αρκετές δεκαετίες, Τόσο «δημοκρατικός» ήταν ο σχεδιασμός τους. Αυτός ο σχεδιασμός θα επιβαλλόταν μέσω της Χούντας.
Όμως, η Χούντα σε κάποια στιγμή έπρεπε να «πέσει», όπως «πέφτουν» τα «καλουπώματα» των κατασκευαστών. Η «πτώση» της Χούντας θα έπρεπε να γίνει με θεαματικό τρόπο, ώστε εκεί να γίνει ένα «αλισβερίσι» που θα δημιουργούσε «ήρωες», οι οποίοι θα έμπαιναν στο παιχνίδι της επόμενης «ημέρας» …Το νέο «αίμα» της δημοκρατίας, που υποτίθεται θ’ αναλάμβανε τη διαδοχή από την προηγούμενη φθαρμένη Δεξιά. Το φρέσκο αίμα, που θ’ αναλάμβανε στη νιότη του να φέρει τη «φαντασία» στην εξουσία. Τότε ήταν που μπήκε στα πράγματα η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου». Μια «γενιά» στελεχωμένη αποκλειστικά από τα παιδιά των βενιζελικών. Η γενιά, που, όπως προείπαμε, είχε πρόβλημα το φαίνεσθε. Η γενιά, της οποίας τα μέλη έχουν φάτσες, που δεν ταιριάζουν με τα βιογραφικά τους.
Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, αν σκεφτεί κάποιος το πώς έγινε η επιλογή τους. Ο ίδιος ο Λαμπράκης έκανε το face-control σ’ αυτούς οι οποίοι θα έμπαιναν στο Πολυτεχνείο. Διαλεγμένοι ένας προς έναν από τον κορυφαίο δωσίλογο της χώρας είναι η διαβόητη γενιά του Πολυτεχνείου. Διάλεγε ο Λαμπράκης με τα δικά του κριτήρια. Διάλεγε τις φάτσες που του έμοιαζαν ή τις φάτσες που του άρεσαν. Διάλεγε μούρες όμοιες με τη δική του και γι’ αυτό βλέπουμε αυτά που βλέπουμε. Παιδιά των «συναγωνιστών» του φίλων και κολλητών του επέλεγε να «ηρωοποιήσει».
Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί από τους φοιτητές εκείνης της εποχής δεν καταλάβαιναν τον λόγο που, ενώ υποτίθεται ζητούνταν γενναίοι —για να μπουν στο Πολυτεχνείο— τα πράγματα δεν ήταν ελεύθερα. Δεν καταλάβαιναν πως γινόταν face-control από τον αντιχουντικό «αγωνιστή» του Κολωνακίου. Δεν καταλάβαιναν, γιατί απλούστατα δεν ήξεραν ότι ο Λαμπράκης εκείνη την ώρα με άδεια της αμερικανικής πρεσβείας αποφάσιζε για το ποιος θα γίνει με μια νύχτα «αντίστασης» «ήρωας» για πάντα. Αποφάσιζε για το ποιος θα «βολευόταν» για πάντα. Ποιος δεν θα ξαναδούλευε ποτέ στη ζωή του και θα ζούσε σαν πλούσιος. Όλα αυτά γινόταν με «φάμπρικα» το Πολυτεχνείο. Όποιος δεν ήταν αρεστός στον Λαμπράκη, απλά δεν έμπαινε στο Πολυτεχνείο. Θα παρέμενε στη Νομική και βέβαια στην αφάνεια.
Μιλάμε για πραγματικό casting μιας πραγματικής παράστασης. Μέχρι και τηλεοπτικό συνεργείο είχαν στήσει έξω από το Πολυτεχνείο πριν καν πάνε εκεί οι «ήρωες» Ξένο συνεργείο και όχι «ταπεινό» ελληνικό. Κάποιοι φοιτητές έφαγαν και ξύλο έξω από το κτίριο του Λαμπράκη γι’ αυτήν τη «μοιρασιά». Κάποιοι άλλοι του υπόσχονταν προσωπικούς «ηρωισμούς», προκειμένου να τους επιλέξει. Κρίμα που δεν ζούσε ο πατέρας του να τον καμαρώσει …Η «εθνική απώλεια», όπως τον χαρακτήρισε μετά τον θάνατό του ο Καραμανλής. Δεν ζούσε, για να καμαρώσει τον γιο του, ο οποίος «έχτιζε» τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Υπό τους ήχους του Βάγκνερ και του Μπετόβεν διαλέγονταν τα «τούβλα», τα οποία θα έχτιζαν το «κάστρο» της ελληνικής δημοκρατίας.
Αυτή η βενιζελική νέα γενιά «ηρώων» υπό την καθοδήγηση του Λαμπράκη θα πλαισίωνε τους «εξόριστους» βενιζελικούς ηγέτες, οι οποίοι θα «επέστρεφαν» στην Ελλάδα, για να κυβερνήσουν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Θα πλαισίωνε τους επιφανείς βενιζελικούς, οι οποίοι ήδη είχαν αρχίσει κρυφά να επιστρέφουν …με πρώτο τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης προφανώς μύρισε τα «δάκτυλά» του και κατάλαβε ότι θα «πέσει» η Χούντα. Ρίσκαρε υποτίθεται την επιβίωσή του, για να επιστρέψει στην Ελλάδα, χωρίς να έχει αλλάξει κανένας από τους λόγους για τους οποίους προηγουμένως είχε φύγει από τη χώρα. Επειδή ήταν «τυχερός», με λίγους μήνες φυλάκισης απέκτησε και τα αντιστασιακά «ένσημα» που χρειαζόταν, προκειμένου να επιστρέψει επιτυχώς στη μεταχουντική πολιτική σκηνή. Η Χούντα «έπεσε» κι ανάμεσα στους απελευθερωμένους, οι οποίοι «γιόρταζαν» την «αντίστασή» τους, ήταν και Μητσοτάκης.
Γιατί όμως δεν επέβαλαν τον Ανδρέα από το ’74 και μετά και προτίμησαν να δρομολογήσουν το ενδιάμεσο στάδιο-Καραμανλή; Για πολύ απλούς λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι η πτώση της Χούντας θα ξανάνοιγε την «όρεξη» του Παλατιού και των «παλατιανών». Δεν μπορούσαν οι Αμερικανοί να τους αποκλείσουν από το «δικαίωμά» τους. Δεν μπορούσαν αυτοί, οι οποίοι θα «πουλούσαν» δημοκρατία στην Ελλάδα, να κάνουν πολιτική αποκλεισμών …και μάλιστα αποκαλυπτικών; Επιπλέον, το Παλάτι μισούσε τη Χούντα και δεν θα άφηνε να περάσουν οι επιλογές της. Δεν θα τις άφηνε, γιατί στο σύνολό τους απειλούσαν τα συμφέροντα των δικών του ανθρώπων. Η Χούντα έφτιαξε πλούσιους τους «παρακατιανούς» και ως εκ τούτου οι «παλατιανοί» θα αντιδρούσαν μετά την πτώση της.
Ως εκ τούτου, για να τους εξουδετερώσουν, θα έπρεπε να τους παγιδεύσουν. Έπρεπε η «παλατιανή» Δεξιά να προδοθεί από δικό της άνθρωπο και τέτοιος ήταν ο Καραμανλής …Ο Καραμανλής, ο οποίος θεωρητικά θ’ αναλάμβανε ως γνήσιος και από τους τελευταίους προχουντικούς πρωθυπουργούς της «παλατιανής» Δεξιάς να την επαναφέρει στην εξουσία. Θεωρητικά «παλατιανός», εφόσον για τους δικούς του προσωπικούς λόγους μισούσε το Παλάτι. Αυτόν τον άνθρωπο επέλεξαν να ηγηθεί της επόμενης ημέρας, για να μην αντιδράσουν οι «παλατιανοί» και ξαναδιεκδικήσουν για λογαριασμό τους την πρωτοκαθεδρία …Μια πρωτοκαθεδρία, η οποία θα επανέφερε τους Βρετανούς στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος, που δρομολόγησαν την περίοδο Καραμανλή.
Ο δεύτερος λόγος είχε σχέση με τον ίδιο τον Ανδρέα. Ο ανυπόληπτος Ανδρέας, ως γνήσιος γιος του ανυπόληπτου «Γέρου», μπορούσε να πέσει θύμα εκβιασμού των «παλατιανών», αν εμφανιζόταν μετά την πτώση της Χούντας να τους «αποκλείσει» από την εξουσία. Ήταν «εντοπισμένος» από αυτούς και τον γνώριζαν. Επιπλέον ο Ανδρέας ήταν αντιπαθής σε μεγάλη μερίδα του λαού και ως εκ τούτου δεν ήταν εύκολο να τον επιβάλουν …και, ακόμα κι αν τον επέβαλαν με τρόπο εκβιαστικό, αυτό δεν θα είχε διάρκεια. Ένας λαός, ο οποίος έβγαινε από τη Χούντα, δεν θα ανεχόταν τον γελοίο «αντιστασιακό» των ξενοδοχείων, των πορνών και των μεθυσιών. Δεν θα ανεχόταν τον «κληρονόμο» και προκλητικό τεμπελχανά, τον οποίο πολλοί Έλληνες τον έβλεπαν με μίσος, όπως έβλεπαν οι Ιρακινοί τον Ουντάι, τον γιο του Σαντάμ. Δεν θα ανεχόταν τον «ποντικό», τον οποίο τον έψαχναν οι Συνταγματάρχες στις σοφίτες, για να τον φυγαδέψουν στις ΗΠΑ.
Αυτοί ήταν οι λόγοι, που ανάγκασαν τους Αμερικανούς να «παίξουν» αυτά τα παιχνίδια. Ήταν αναγκασμένοι, γιατί, παρ’ όλη την ισχύ που στο μεταξύ είχαν αποκτήσει, δεν ήθελαν να έρθουν σε απευθείας σύγκρουση με τους Βρετανούς …Σύγκρουση αναπόφευκτη, αν σκεφτεί κάποιος τη ζημιά που ήδη τούς είχαν κάνει με τη Χούντα. Με την αμερικανόδουλη Χούντα ήδη τούς είχαν κάνει ζημιά με την πτώση του Θρόνου στην Ελλάδα και ταυτόχρονα είχαν παίξει το «παιχνίδι» της Κύπρου. Ένα παιχνίδι ανθελληνικό, αλλά ταυτόχρονα και αντιβρετανικό. Για ξεκάρφωμα, λοιπόν, δεν ήθελαν την αμερικανόδουλη Χούντα να τη διαδεχθεί ένας υπάλληλός τους
Πολύ γνωστός υπάλληλός τους, όπως ο Ανδρέας. Πάρα πολύ γνωστός και συμπατριώτης σε όλα τα επίπεδα με τον διαβόητο Κίσινγκερ, ο οποίος μεθόδευσε την κυπριακή τραγωδία. Για να μην έρθουν λοιπόν σε ρήξη με τη Βρετανία, επέλεξαν τη λύση-Καραμανλή.
Πήγαν στο Παρίσι και βρήκαν τον πραγματικά ασύνδετο με την ελληνική πραγματικότητα Καραμανλή. Βρήκαν τον άεργο, άνεργο και ανεπάγγελτο χωριάτη να παριστάνει τον γκόλφερ, «μασουλώντας» τα κλεμμένα της θητείας του, που τσιμεντοποίησε τη χώρα. Βρήκαν τον γνήσιο «κουρασμένο» θείο του γνήσιου «κουρασμένου» Κωστάκη. Βρήκαν ένα παλιό υποτακτικό της αγγλόφιλης Φρειδερίκης, για να το φέρουν στην Ελλάδα σαν «λύση», ώστε να κλείσουν τα βρετανικά «μάτια».
Ποιος θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει αυτήν τη δήθεν φιλοαγγλική επιλογή των ΗΠΑ; Ο Καραμανλής θεωρητικά ήταν σε όλη του τη ζωή «παλατιανός». Ένα πραγματικό οικόσιτο των Άγγλων και του θρόνου …Οικόσιτο στην περίοδο της κατοχής, όπου με έξοδα των Άγγλων λιάζονταν στον Νείλο …Οικόσιτο και στη μεταπολεμική περίοδο του αγγλόφιλου Θρόνου, που στην κυριολεξία τον πήρε από τον «πάτο» της κοινωνίας και τον διόρισε Πρωθυπουργό και αρχηγό της Δεξιάς. Της αγγλόφιλης μεταπολεμικής Δεξιάς. Αυτόν τον Καραμανλή τον είχαν ανάγκη, για να τον βάλουν να «παίξει» το παιχνίδι της αποδοχής της Χούντας.
Τον είχαν ανάγκη για την προδοσία του. Αυτός θα ήταν ο «νόμιμος» δεξιός, ο οποίος εμμέσως θα παραδεχόταν πως η Χούντα ήταν «δεξιά» και άρα πως όλοι οι βενιζελικοί ήταν «ήρωες» και «αντιστασιακοί». Αντί δηλαδή ο ηγέτης της «παλατιανής» Δεξιάς να κάνει φύλο και φτερό τη Χούντα που έριξε το Παλάτι, για να βρει τη σχέση της με τους «παρακατιανούς», έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Αντί να βρει ποιοι «παρακατιανοί» Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες και Μπομπολαίοι «φτιάχτηκαν» από τη Χούντα, ώστε ν’ αποκαλύψει την ταυτότητά της, «αναγνώρισε» ως Δεξιά τη Χούντα και πραγματοποίησε το δημοψήφισμα για το πολιτειακό, που γκρέμισε άπαξ το Παλάτι και το οποίο ήταν ο αρχικός στόχος της Χούντας. Αντί να ψάξει να βρει ποιος ήταν ο ρόλος του Λαμπράκη στην εποχή της Χούντας, τον νομιμοποίησε σαν μόνιμο «τιμητή» της δημοκρατίας.
Με τον Καραμανλή «τακτοποίησαν» τα πάντα εις βάρος των «παλατιανών». Οι Έλληνες βγήκαν κερδισμένοι με την αποβολή των βασιλέων από τη δημοκρατία τους, αλλά «φορτώθηκαν» άλλους «βασιλείς» χωρίς στέμματα πολλαπλάσια επικινδυνότερους, γιατί δεν ήταν εύκολα εντοπίσιμοι και ήταν εξαιρετικά άπληστοι. Από τη μία βασιλική οικογένεια της προ της Χούντας εποχής πήγαμε στη «βασιλεία» των τριών οικογενειών της μεταπολίτευσης.
Οι «παρακατιανοί» είχαν πετύχει τους στόχους τους και οι Αμερικανοί το ίδιο. Οι «παρακατιανοί» θα φώναζαν » ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και ο υποτίθεται αρχηγός της θ’ «αποδεχόταν» τα σφάλματα της Δεξιάς. Στη νέα περίοδο Καραμανλή Αμερικανοί και «παρακατιανοί» θα έχτιζαν τη Νέα Δεξιά της μεταπολίτευσης. Την ευνουχισμένη «παλατιανή» Δεξιά, η οποία απλά θα έπαιζε τον ρόλο της «πατερίτσας» των κυρίαρχων «παρακατιανών».
Τότε έκαναν το εξής καταπληκτικό. Έβαλαν τον απόλυτα εκβιάσιμο Καραμανλή να καταστρέψει όλα τα αρχεία του ελληνικού κράτους για τους εγκληματίες του πολέμου. Γιατί το έκαναν αυτό; Για να σώσουν τους Γερμανούς εγκληματίες; Όχι βέβαια. Το έκαναν, για να στερήσουν από τους «παλατιανούς» το «όπλο» εκβιασμού απέναντι στους «παρακατιανούς» Απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους. Το έκαναν, για να σώσουν τους Έλληνες συνεργάτες των Ναζί, οι οποίοι πλέον θα συνδέονταν με τους Αμερικανούς. Είχαν ανάγκη από στελέχη πρόθυμα και έμπιστα και αυτά τα αρχεία δεν μπορούσαν να υπάρχουν και να τα απειλούν.
Γι’ αυτόν τον λόγο τούς ήταν απαραίτητος ο Καραμανλής. Δεν θα επέτρεπε ποτέ η «παλατιανή» Δεξιά σε έναν βενιζελικό να καταστρέψει αυτά τα αρχεία. Δεν θα επέτρεπε σε κανέναν «παρακατιανό» να της στερήσει το μεγάλο της «όπλο» απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους της. Η καταστροφή του υπέρτατου «όπλου» της «παλατιανής» Δεξιάς μόνον από έναν προδότη μπορούσε να γίνει και τέτοιος για τη συγκεκριμένη Δεξιά ήταν ο Καραμανλής.
Μόνιμα προδότης και γι’ αυτό μόνιμα ευεργετημένος από τα αφεντικά των «παρακατιανών». Με την καταστροφή αυτών των αρχείων «απελευθέρωσαν» έναν μεγάλο όγκο φασιστών. Των φασιστών, τους οποίους μέχρι τότε εκβίαζε και έλεγχε η αγγλόφιλη Δεξιά και οι Αμερικανοί τούς έβλεπαν σαν καλούς «συμμάχους».
Γι’ αυτόν τον λόγο στην αρχή του κειμένου μιλήσαμε για τις φάτσες κάποιων επιφανών «σοσιαλιστών» Για την αίσθηση που αποκομίζει κάποιος, βλέποντάς τους. Αν έχει αυτήν την αίσθηση ο αναγνώστης, είναι βέβαιον ότι θα καταλάβει καλύτερα το κείμενό μας. Αν στην κάθε αναφορά μας για βενιζελικούς σκέφτεται τους Μητσοτάκηδες, τους Σιφουνάκηδες, τους Πρωτοπαπάδες, τους Μαντέληδες ή τους Ρέππες, είναι βέβαιον ότι θα καταλάβει την «ουσία» του κειμένου Απλά πράγματα. Οι Αμερικανοί με αυτόν τον τρόπο έκαναν στην Ελλάδα ό,τι έκαναν στη Γερμανία, στην Ιταλία και αλλού. «Κληρονόμησαν» τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ναζί.
Ο στόχος τους ήταν προφανής.
Έψαχναν τους φασίστες «πρασινοφρουρούς» της «επανάστασης» και γνώριζαν πού θα τους βρουν. Έχτιζαν το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και ο «βόθρος» των δωσίλογων ήταν πολύτιμος για τα σχέδιά τους. Με την καταστροφή των αρχείων από τον Καραμανλή της αγγλόφιλης Δεξιάς «κληρονόμησαν» εκτός από τους βενιζελικούς και όλη τη γερμανόφιλη «σαβούρα» της Δεξιάς. Κληρονόμησαν όλους τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ναζί, οι οποίοι ήταν «δεύτεροι» στην αγγλόφιλη Δεξιά. Τότε είναι βέβαιον ότι «ανακουφίστηκαν» πολλοί …όχι μόνον Δεξιοί, αλλά και μελλοντικοί «σοσιαλιστές». Δεν μιλάμε μόνον για τους γνωστούς Πάγκαλους, Ράλληδες, Έβερτ, αλλά και για πολλούς άλλους, τους οποίους δεν γνωρίζουμε, λόγω της καταστροφής των αρχείων.
Πολύς κόσμος «ανακουφίστηκε» από τον Καραμανλή. Για παράδειγμα, ο Μίκης Θεοδωράκης τώρα στα γεράματα μας αποκάλυψε πως πήγε στην Ουάσιγκτον, για να υπερασπιστεί τη «λύση»-Καραμανλή. Δεν μας είπε όμως τι κέρδος είχε ο ίδιος ή η οικογένειά του από τον Καραμανλή. Τι δουλειά έκανε ο βενιζελικός πατέρας του στη ναζιστική κατοχή; Είναι σίγουρο, δηλαδή, ότι πολλοί από το ΠΑΣΟΚ θα είχαν ανάλογα κέρδη. Κυρίως από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ των επιγόνων, οι οποίοι πολύ εύκολα έπεσαν στα «δίκτυα» της γερμανικής Siemens. Εύκολα, σαν να ήταν παλιοί γνώριμοι
Εύκολα, όπως ο Σημίτης, για του οποίου το οικογενειακό παρελθόν υπάρχουν πολλά «δεξιά» στοιχεία πριν δει το «σοσιαλιστικόν φως» το «αληθινόν». Του Σημίτη, ο οποίος μάλλον στην κατοχή δεν στερήθηκε ούτε το γάλα ούτε το ψωμί από τους «ευγενείς» Τεύτονες. Του Σημίτη, με έναν αδερφό να «υπηρετεί» στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Δεν ανήλθαν αυτοί στην εξουσία από τύχη ή εξαιτίας των ικανοτήτων τους. Υπήρχε σχεδιασμός πολύ πριν δούμε εμείς τις Χούντες και τα Πολυτεχνεία.
Σχεδιασμός, ο οποίος θα οδηγούσε στο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Στο καθεστώς των «παρακατιανών» Παπανδρέου και Μητσοτάκηδων. Αυτό το καθεστώς ανέλαβε την εξουσία από τη στιγμή που ο προδότης Καραμανλής «χρέωσε» τα πάντα στους «άλλους» Το καθεστώς της νέας απόλυτα αμερικανόφιλης Δεξιάς. Ενός καθεστώτος, του οποίου ο Καραμανλής ήταν απλά μια «βιτρίνα». Πραγματικός κυρίαρχος αυτού του καθεστώτος ήταν ο Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν αυτός, ο οποίος επέβαλε την πολιτική αυτής της περιόδου —έστω και έμμεσα ως αντιπολίτευση στην αρχή— και ο Καραμανλής απλά «ακολουθούσε».
Ο Καραμανλής δεν ήταν καθόλου εμπόδιο σ’ αυτό το καθεστώς. Όποτε ήθελαν τον «έριχναν». Όποτε ήθελαν τον έβριζαν και τον κατηγορούσαν για όλα τα δεινά του τόπου. Τα πάντα του χρέωναν κι αυτός τα δεχόταν, γιατί αυτό ήταν η προϋπόθεση για την πολιτική του επιβίωση. Από τον εμφύλιο μέχρι τη βία και νοθεία του 1961 και βέβαια τη δολοφονία του Λαμπράκη. Ακόμα δηλαδή και ο ίδιος ο Καραμανλής ήταν μέρος εκείνου του καθεστώτος …Του καθεστώτος, το οποίο απλά είχε δύο κομματικά «πόδια» να εναλλάσσονται στην εξουσία. Του καθεστώτος, το οποίο στηριζόταν στον δικομματισμό.
Αυτό ήταν το παιχνίδι των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Δεχόταν τα πάντα ο εκβιάσιμος Καραμανλής, για να τα «χρεώνεται» η αγγλόφιλη Δεξιά και ταυτόχρονα να «πιστώνεται» με credit ο Ανδρέας και η αμερικανόφιλη Δεξιά. Του έβαλαν δίπλα του «τοποτηρητή» τον Μητσοτάκη και τον έλεγχαν απόλυτα. Χωρίς καθόλου κόστος έπαιζαν όπως ήθελαν και βέβαια όπως βόλευε τον Ανδρέα. Έκαναν τον Καραμανλή έναν σάκο του «μποξ», για να εμφανίσουν τον Ανδρέα σαν έναν «ήρωα», ο οποίος δεν διστάζει να προκαλεί τη σκληρή «Δεξιά»
Τον «ήρωα» Ανδρέα, ο οποίος την «αντίσταση» του στη Χούντα την έκανε στην Ελλάδα μετά την πτώση της Χούντας. Τον «ήρωα» Ανδρέα, ο οποίος «έβριζε» τους πάντες, γιατί ήταν το «παλικάρι» που «αγαπούσε» τον λαό. Τον δειλό Ανδρέα, ο οποίος άρχισε ν’ αγοράζει «συμπάθεια» από τον λαό με οριακό σημείο το ’81, όπου και νίκησε στις εκλογές και απέκτησε και τυπικά τον έλεγχο της χώρας.
Η «παρακατιανή» Δεξιά, ελέω Αμερικανών, θα κυβερνούσε την Ελλάδα πλέον σαν «σοσιαλιστική». Οι Αμερικανοί έλεγχαν τα πάντα. Ο λαός απλά θα «ψήφιζε» ό,τι του έβαζαν μπροστά του. Θα παρίστατο στις «κερκίδες» των εκλογών, για να υποστηρίζει πότε τον «Παναθηναϊκό» και πότε τον «Ολυμπιακό». Να υποστηρίζει αναγκαστικά μία από τις δύο δικές τους ομάδες. Μια θα χειροκροτούσε τον έναν και μια τον άλλο. Θα διαχωρίζονταν με δήθεν ταξικά στοιχεία οι «οπαδοί» πολίτες, αλλά οι Πρόεδροι των «ομάδων»-κομμάτων θα ήταν το ίδιο πλούσιοι και το ίδιο διαπλεκόμενοι με τα ίδια αφεντικά.
Οι πιο «φανατικοί» από τους υποστηρικτές θα έπαιρναν δωρεάν «εισιτήρια» για τον κρατικό μηχανισμό. Για μια κρατική θέση εργασίας στην «κερκίδα». Όχι τίποτε σπουδαίο αλλά αρκετό, για να βολευτούν στα πέταλα των «κερκίδων». Από εκεί και πέρα πάντα θα φρόντιζε το σύστημα οι μισοί να είναι «νικητές» και οι άλλοι μισοί «χαμένοι», μέχρι να έρθει η σειρά τους. Με κοινή «έδρα» το κράτος, μία θα έπαιζε «εντός έδρας» ο ένας και μία θα έπαιζε ο άλλος. Μία θα είχε τα δωρεάν «εισιτήρια» στα χέρια του ο ένας και μία ο άλλος.
Γνώση του «παιχνιδιού» θα είχαν μόνον οι «πρόεδροι» των «ομάδων», που παρίσταναν τα κόμματα. «Ομάδες» ελεγχόμενες απόλυτα από την «παράγκα» της αμερικανικής πρεσβείας. Κυρίαρχη η «ομάδα» του Ανδρέα, η οποία θα παρίστανε τη «σοσιαλιστική». Απέναντί της ένας «στημένος» αντίπαλος. Όταν δεν τον εξουσίαζε ένας προδότης Καραμανλής —που τα είχε «πιάσει»—, θα τον εξουσίαζε ένας δικός τους Μητσοτάκης …Καί στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν σίγουρο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που στην αρχή του κειμένου αναρωτηθήκαμε γιατί «εξαφανίστηκε» η βενιζελική «παράταξη»; Δεν υπάρχει μυστήριο γιατί «εξαφανίστηκε». Απλά δεν την συμφέρει να εμφανίζεται. Δεν την συμφέρει, γιατί αποκαλύπτεται ο προδοτικός μεταπολεμικός σχεδιασμός. Κάποτε δεν τη συνέφερε να εμφανίζεται, λόγω των «βαριδιών» τύπου Λαμπράκη, ενώ στη συνέχεια δεν τη συνέφερε, γιατί είχε κατακτήσει τα πάντα και μόνον ζημιά θα πάθαινε αν εμφανιζόταν.
Ενώ δηλαδή μεταπολεμικά δεν τη συνέφερε να εμφανίζεται, γιατί με τον δωσιλογισμό των επιφανών Λαμπράκηδων είχε «φάει» την «πίστωσή» της στον λαό, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν εμφανιζόταν για διαφορετικό λόγο. Δεν εμφανιζόταν, γιατί τα είχε «φάει» όλα. Δεν εμφανιζόταν, γιατί, μέσω του δικού της ιδιόκτητου δικομματισμού, έλεγχε απόλυτα τα πάντα.
Όμως, το ότι η βενιζελική «παράταξη» δεν εμφανίζεται, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ακόμα και σήμερα. Απλά, για να τους εντοπίσεις τους βενιζελικούς, πρέπει να έχεις γνώσεις. Πρέπει να γνωρίζεις πού να τους ψάξεις. Πρέπει να γνωρίζεις τη «φωλιά» τους, γιατί εκεί «αναπαράγονται» με τον βενιζελικό τρόπο, άσχετα με τον «ρόλο» που θ’ αποφασίσουν να «υποδυθούν» στη συνέχεια της ζωής τους.
Πρέπει να γνωρίζεις πού «γεννιούνται» αυτοί, οι οποίοι εύκολα θα μονοπωλήσουν την εξουσία, άσχετα αν παρουσιάζονται σαν δεξιοί ή αριστεροί, νεοδημοκράτες ή πασόκοι, δημοκράτες ή κομμουνιστές. Γι’ αυτόν τον λόγο κάναμε αναφορά στο Κολέγιο Αθηνών. Εκεί αναπαράγονται οι βενιζελικοί και όλοι οι παλιοί δωσίλογοι.
Εκεί αναπαράγονται με βάση τις αρχές της «κλίκας» και κατόπιν παίρνουν τους ρόλους τους.
Δεν είναι τυχαίο που η ηγεσία του συνόλου του πολιτικού φάσματος της μεταπολίτευσης προέρχεται από εκεί. Ακόμα και η φουκαριάρα η Αλέκα εκεί έστειλε την κόρη της. Συμμαθήτρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Αντώνη Σαμαρά, του Γιώργου Παπανδρέου, του Μάκη Βορίδη, του Νίκου Μπίστη και όλων των «δημοκρατικών» δυνάμεων. «Περισσεύει» κανένας πολιτικός «χώρος», που δεν τον έχουν κατακτήσει οι βενιζελικοί του Κολεγίου και δεν τον έχουμε εντοπίσει; Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο καλά τα κατάφεραν οι Αμερικανοί; «Έσβησαν» τα ίχνη των προδοσιών των Λαμπράκηδων, των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων και έκαναν αναδιανομή όλων των ρόλων του πολιτικού μας σκηνικού. Απόλυτα κυρίαρχοι σε ένα απόλυτα «στημένο» πολιτικό σκηνικό.
