Αν οι ευρωπαίοι οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ πιο μεγαλύτερο από τα απλήρωτα χρέη.
Γράφει ο Υποναύαρχος (εα) Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς ΠΝ, Στρατιωτικός Αναλυτής
Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζονται να μειώσουν τις δυνάμεις τους στην Ευρώπη για να μετακινήσουν κάποιες από αυτές σε πιο επείγουσες για το εθνικό τους συμφέρον επιχειρήσεις σε άλλους στρατηγικούς στόχους, κυρίως στην Ασία.
Η ΕΕ παρουσιάζεται απρόθυμη και ανίκανη να αναβαθμίσει την Ευρωπαϊκή ασφάλεια, οπότε προκύπτει ένα κενό εξουσίας το οποίο αναπόφευκτα θα καλυφθεί από δυνάμεις εκτός ΕΕ. Αυτή τη συγκυρία εκμεταλλεύεται κυρίως η Ρωσία, η οποία είναι πάρα πολύ πρόθυμη να γεμίσει το προαναφερόμενο κενό ασφάλειας.
Η Ουκρανία είναι ένα παράδειγμα συγκρούσεως. Θα μπορούσαν να προκύψουν και άλλες σημειακές κρίσεις ή μείζονες συγκρούσεις ως ανταγωνιστικοί παράγοντες στο πλαίσιο επιδίωξης για να καλυφτεί το κενό ασφάλειας. Μια τέτοια σύγκρουση επίσης μπορεί να θεωρηθεί και η Συρία η «χρήσιμη τραγωδία» στη στρατηγική της Μόσχας, όπως αναλύσαμε σε προγενέστερο άρθρο.
Το επιχείρημα αυτό βασίζεται στη μέχρι τώρα εκπόνηση των αμυντικών σχεδιασμών των Ηνωμένων Πολιτειών που προέβλεπε να είναι ο προστάτης της Ευρώπης από εξωτερικές απειλές. Η συμμαχία αυτή εκδηλώθηκε με το ΝΑΤΟ ως έναν οργανισμό και με το άρθρο 5 του καταστατικού της συμμαχίας. Σύμφωνα με το οποίο, μια επίθεση εναντίον ενός συμμάχου είναι επίθεση εναντίον όλων.
Αλλά ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στην ασφάλεια της ΕΕ δεν περιορίζεται στην απλή αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών, αλλά είναι εξίσου σημαντικός όσον αφορά την εσωτερική σταθερότητα και τον τρόπο που οι Ευρωπαίοι ασκούμε τις δραστηριότητές μας με τα κράτη της ανατολικής κυρίως Ευρώπης.
Είναι αποδεκτό ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ. Το Σχέδιο Μάρσαλ για την ανοικοδόμηση των ευρωπαϊκών χωρών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η συμμαχία του ΝΑΤΟ ήταν (και είναι ακόμη) η εγγύηση της ασφάλειας των ΗΠΑ για την Ευρώπη.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, αυτός ο ιστός που κάποτε ήταν σφιχτός και σταθερός στον ευρωπαϊκό πολιτικό και στρατιωτικό τομέα έχει πλέον χαλαρώσει και φθαρεί. Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, παρά τις κάποιες προσωρινές ενισχύσεις, έχει μειωθεί συστηματικά.
Εκτιμάται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν ότι πλέον έχουν περιορισμένο πολιτικό κεφάλαιο, να δαπανήσουν για την Ευρώπη. Αυτό οφείλεται κυρίως λόγω της στρατηγικής αναγκαιότητας. Η Ασία και οι αναδυόμενη αντιπαλότητα με την Κίνα θα είναι πολύ πιο σημαντικά θέματα για την Ουάσιγκτον από ότι είναι τα ευρωπαϊκά.
Τώρα λοιπόν που οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρονται, τουλάχιστον εν μέρει, από την Ευρώπη, κάποια από τα “παλιά φαντάσματα της ευρωπαϊκής πολιτικής” έρχονται στο προσκήνιο. Ένας μοναδικός συνδυασμός, της οικονομικής κρίσης, της πολιτικής του Πούτιν για μια μεγάλη Ρωσία, και οι αδύναμες ηγεσίες σε όλη την Ευρώπη, εκτόξευσαν τη Γερμανία σε ηγετικό ρόλο.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αντιληφθούν την αξία της Γεωπολιτικής, πολύ περισσότερο από τα οικονομικά. Το κόστος μιας γκάφας θα είναι ανυπολόγιστο. Υπενθυμίζεται ότι, πρόσφατα, το 2013, η ΕΕ διαπραγματεύονταν την εμπορική συμφωνία σύνδεσης με την Ουκρανία. Τα σημερινά αποτελέσματα δείχνουν ότι οι συμμετέχοντες των συζητήσεων δεν γνώριζαν τις γεωπολιτικές συνέπειες αυτής της προσπάθειας.
Είναι δικαιολογημένοι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να ανησυχούν ότι οι φορολογούμενοι τους θα υποχρεωθούν να πληρώσουν για την δημοσιονομική ασωτία του παρελθόντος στην Ελλάδα. Αλλά θα πρέπει επίσης να έχουν υπόψη τους την αναντικατάστατη Γεωπολιτική θέση και την πολύτιμη συμβολή της χώρας μας στην κοινή άμυνα της Ευρώπης.
Ωστόσο, οι ευρωπαίοι με τους Γερμανούς πρώτους απ’ όλους, επιμένουν μόνο στη συζήτηση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα σαν να έχουν διευθετηθεί οι γεωπολιτικές συμμαχίες τους, πιστεύοντας ότι είναι αμετάβλητες.
Αν οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ πιο μεγαλύτερο από τα απλήρωτα χρέη. Οι Γερμανοί θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ, ώστε να διασωθεί η πολιτική τάξη και ασφάλεια της Ευρώπης.
