ΑΝΑΛΥΣΗ στα γεγονότα

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΩΝΙΤΗ

Πρέπει να μπούμε λίγο στη θέση των Γερμανών, όσο σουρεαλιστικό κι αν είναι αυτό. Ένας λαός με σημαντικότατους ανθρώπους και επιτεύγματα σε πάμπολλους τομείς, θα 'πρεπε φυσιολογικά να διαθέτει ένα ασφαλές περίβλημα αυτοπεποίθησης, αυτάρκειας, ικανοποίησης και ευπρέπειας, που αυτομάτως θα κατατρόπωνε κάθε απόπειρα να σπιλωθούν τα επιτεύγματα αυτά. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο με τη Γερμανία, τα αγγλοσαξονικά κράτη κ.ά. Οι ίδιοι λαοί και οι ηγεσίες τους, με τη διεθνή συμπεριφορά τους, αμαυρώνουν την εικόνα τους, θέτοντας όποιες ικανότητες έχουν στην τρομοκρατική τους, ανεξέλεγκτη κι άπληστη επιθυμία κυριαρχίας επί των άλλων, με εγκλήματα, δολοφονίες, αρπαγές, καταστροφές και την ολοσχερή ταπείνωση των αδυνάμων.

Αυτό είναι ίδιον του ανθρώπου, θα αντιτείνει κάποιος, και θα έχει ίσως δίκιο, θα 'χει όμως περισσότερο δίκιο όποιος απαντήσει ότι, στις υποχρεώσεις κάθε ανθρώπου και έθνους που διακρίνεται, είναι και το να περικόψει, σαν τις δαπάνες και το δανεισμό, όποιες ιδιότητές του ζημιώνουν τα πεπραγμένα του και, κυρίως, τους άλλους. Επίσης, να μην υπονομεύει την παρόρμηση του ανθρώπου να αναπτύσσεται διαρκώς και να διακρίνεται. Αλλιώς, εκείνο μεν θα απολαμβάνει επ' άπειρον τον έγκυρο έπαινο της ανυποληψίας, οι δε υπομένοντες το δολοφονικό ιμπεριαλισμό του θα έχουν κάθε ηθικό δικαίωμα να παρακάμπτουν τα επιτεύγματα του έθνους εκείνου, που το ίδιο περιφρονεί τις επιδόσεις του στοιχηματίζοντας στη σκοτεινή, δολοφονική του πλευρά.

Εφ' όσον, λοιπόν, η Γερμανία εδώ και έναν αιώνα προτιμά να παραβλέπει τις επιτεύξεις της και να προβάλλει, και να επαναλαμβάνει, τη φρικτή πρακτική της που οδήγησε στον όλεθρο την ανθρωπότητα, δικαιούμαστε και μεις, ως υποστάντες και υφιστάμενοι τις συνέπειες των πράξεών της, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και ασύλληπτες καταστροφές:

Πρώτον:να θεωρήσουμε ότι αποστερείται αυτοδικαίως την πλούσια συνεισφορά της στο μεταχριστιανικό παγκόσμιο πολιτισμό, που πλέον περιλαμβάνεται ως αδέσποτη στην κληρονομιά της ανθρωπότητας. Ύστερα από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και τον εν εξελίξει οικονομικό, σήμερα, οι Μπετόβεν, Ντιλς Γκέτε, Μαν, Μπραντ, Γκρας κ.λπ. δεν ανήκουν στη γερμανική κληρονομιά. Δεν τους αξίζει, δεν τη δικαιούνται. Κληρονομιά τους, κι αποκλειστικοί τους εκπρόσωποι, είναι οι εγκληματίες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γκέμπελς Χίτλερ, η Γκεστάπο, τα Ες – Ες, η Βέρμαχτ, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα ολοκαυτώματα και οι πανάξιοι σύγχρονοι απόγονοι τους: Μέρκελ, Σόιμπλε κι ο υπόλοιπος συρφετός. Για τον οποίο η Ιστορία ετοιμάζει μια νέα, καθόλου επιεική πια, Νυρεμβέργη -τα φαντάσματα των δειλών ναζιστών ζεσταίνουν ήδη τα εδώλια της ελίτ του σημερινού Μεγάλου τους Συνασπισμού.

Δεύτερον:να ισχυρισθούμε ότι είναι αποκλειστικά ευθύνη του γερμανικού λαού (όπως του αγγλοσαξονικού κ.λπ.) να αποκαθάρει τον εαυτό του, να διυλίσει το χαρακτήρα του στα διυλιστήρια του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης και να θέσει ο ίδιος τέλος στις επονείδιστες πράξεις και στο όνομα της πατρίδας του. Που εκστασιάζεται όχι μόνο με τις συμφορές που προκαλεί, αλλά και με την αηδία που τρέφουν οι άλλοι προς αυτήν. Διαθέτουν ικανούς ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές που θα τους εξηγήσουν, είμαι σίγουρος, τι σημαίνει: διαλέγω ως εκπρόσωπό μου τον Αϊχμαν απ' τον Νίτσε, και γιατί δικαιώνουν αναδρομικά την επιλογή Δρέσδη , αναβιβάζοντάς την σε πιθανό τρόπο αντιμετώπισής τους, προς αιώνια θλίψη της Μάινχοφ. Θα τους εξηγήσουν, επίσης, τη διαφορά μεταξύ του: εγκληματώ και του: κατασκευάζω μια θεωρία για να περιθάλψω τα εγκλήματά μου.

Το γεγονός ότι ο ναζισμός έχει ανεκρίζωτες χριστιανικές καταβολές, δεν απαλλάσσει τη Γερμανία απ' το όνειδος ότι αυτή τον γέννησε, έστω και σαν σκιάχτρο του σωλήνα.

Κατόπιν αυτών, προκαλούν απορία οι δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου που, μιλώντας πρόσφατα για τις αποζημιώσεις που οι χαρισματικοί απόγονοι των ναζί αρνούνταν να αποδώσουν στην Ελλάδα (τι άλλο από επικρότηση του ναζισμού σημαίνει η άρνηση;), είπε ότι ο γερμανικός λαός δεν ευθύνεται για το Γ' Ράιχ, και πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις. Όμως ο γερμανικός λαός είναι ο λαός των ναζί, και ένας τέτοιος λαός δεν μπορεί παρά να είναι πάντα εχθρός μας. Μέχρι να επιδείξει έμπρακτη και διαχρονική μεταμέλεια.

Ακούστηκε ποτέ κάτι αντίστοιχο απ' τους Ισραηλινούς; Και, επιτέλους, πότε οι κάθε ιθύνοντες θα κατανοήσουν ότι δεν δικαιούνται να κρύβουν από την ελληνική και παγκόσμια κοινότητα τις ναζιστικές φυλακές της οδού Κοραή; Εκεί έπρεπε να οδηγούσαν τη Μέρκελ, όπως και τη Σόιμπλε, και να μην επέτρεπαν στη δεύτερη να μολύνει την Ακρόπολη και το Μουσείο Ακρόπολης, τα οποία οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού υποχρεούνται να προστατεύουν. Εκτός, βέβαια, αν εκπροσωπούν τρίτους.

enet.gr